Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 19

aður er hvíti páfagaukurinn, verður eitr-
aður á því, að eta eitraðar margfætlur
og kórallirfur, sem þekja steina og syll-
ur á sjávarbotninum. Ennfremur er rauði
Itassinn stóri, sem etur eitraða sjávar-
plöntu, er nefnist hara-pohe, eða dauða-
brúskurinn. En það sem reið mest á af
öllu, var að veiða ekki fiska, sem íbúarn-
ir á Rapa töldu heilaga.
Höfrungurinn er í miklum hávegum
á Rapa. Þeir trúa því að höfrungarnir
séu sálir þeirra ættingja sinna, sem hafa
drukknað. Komi það fyrir að höfrung-
ur veiðist óvart, er sungin yfir honum
eins konar sálumessa. Hin undarlega lita-
breyting, sem verður á höfrungnum þeg-
ar hann er í andaslitrunum er talin
merki þess, að andinn sé að yfirgefa
skrokk fisksins og haldi nú hægt áleiðis
til Rohutu-noanoa, bústaðar sælunnar.
Þá eru það litlu gaddasköturnar, fai,
sem flögruðu fram hjá okkur undir yfir-
borðinu eins og fáránlegir sæhaukar.
Tinti sagði mér að þær væru syndandi
skrín hins mikla Tangaroa, æðsta guðs
eyjarinnar.
Á fáeinum klukkustundum veiddum
við 15 spikfeita paihere, og við gáfum
stúlkunum þá, eins og geiturnar og liurn-
arinn (karlmanna-letiblóðin gátu sjálfir
séð sér fyrir mat). En allt þakklætið sem
ég fékk, voru feimnisleg og hæversk bros.
Ég stakk upp á að skreppa fram í dal. En
við því fékk ég blákalt nei. Ég hélt nið-
ur á bryggjuna fokvondur.
„Þetta er broslegt," sagði Timi, sem
tölti við hlið mér. „Ég botna ekkert í
þessu.“
„Ætli þær haldi ekki að ég sé holds-
veikur?“ hreytti ég út úr mér.
Um leið og myrkrið var að skella vfir
eyna sáum við að þokkagyðjurnar stóðu
á ströndinni. Líkamir þeirra glitruðu í
tunglsljósinu af monoi (ilmolíu), og hár
þeirra angaði af ilmi suðrænna blóma.
Ég heyri enn slátt skráptrumbanna, þeg-
ar farið var að leika danslögin og söng
þessara suðrænu dísa þegar þær fóru að
dansa ástardansana. Uppi á hæðunum
fyrir ofan þorpið sást nokkru seinna
löng röð af tindrandi ljósum. Ég spurði
skipstjórann hvað það væri, því Timi
var farinn í land aftur.
„Þetta eru stúlkurnar. Þær eru að fara
upp í hellana þarna í hlíðinni,“ svaraði
hann. „Þær hafa með sér mat og heima-
bruggað vín. Það verður glatt á hjalla
hjá þeim núna. Ætlar þú ekki í land,
maður?“
„Ég mundi aðeins spilla ánægju
þeirra,“ svaraði ég gremjulega. „Af ein-
hverri ástæðu halda þær að ég sé stór-
hættuleg forsending."
★
Við fórum frá Rapa upp úr hádegi
daginn eftir. Þegar eyjan var orðin að-
eins mjó rænra út við sjóndeildarhring-
inn kom Timi til mín þar sem ég lá í
hálfgerðri fýlu.
„Ég skil ekki enn hvers vegna stúlk-
urnar á Rapa vildu hvorki sjá þig né
heyra,“ sagði hann.
Mig langaði ekkert til þess að tala
um þetta. Á ferðum mínum hafði ég
alltaf hlakkað til að koma á ókunna staði
þar sem ævintýri voru í vændum — en
aldrei hafði eftirvæntingin verið eins
mikil og á leiðinni til Rapa. Og þar
höfðu vonbrigðin orðið mest.
Ég svaraði honum þó að lokum og
sagði: „Og það er enn óskiljanlegra fyrir
Veiðimaðurinn
17