Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 18

en honum virtist finnast fátt um kornu
mína til Rapa.
„Ég geri ráð fyrir að þér liafið lieyrt
ýmsar ófagrar sögur um stúlkurnar hérna
á Rapa,“ mælti hann. „Og ég verð, því
miður, að kannast við, að þær eru flest-
ar sannar. Og ég var sendur hingað til
þess að reyna að snúa þeim frá hinu
siðlausa líferni. Það hefur reynzt nauð-
synlegt að setja lög, sem banna innfædd-
um stúlkum að nema á brott karlmenn,
sem koma hér í land.“
Ég gat ekki varist hlátri með sjálf-
um mér. Hvaða maður skyldi liafa á
móti því, að láta þessar fögru suðurhafs-
meyjar ræna sér!
Höfðinginn á Rapa var i fylgd með
trúboðanum, svo að ég fékk honum með-
mælabréf mitt. Hann tók við því, bros-
andi út undir eyru, og kvaðst þekkja
þann, sem það væri frá. En hann opnaði
það ekki, sagðist lieldur vilja lesa það
þegar hann kæmi heim. Uin leið og
þeir fóru sagði trúboðinn: „Yður er
alveg óhætt að koma í land og heimsækja
mig. Ég skal sjá um að stúlkurnar hérna
ónáði yður ekki meira en orðið er.“
„Þér skuluð engar áhyggjur hafa mín
vegna,“ svaraði ég.
í dögun morguninn eftir reis ég úr
rekkju til þess að fara í land. Ég var
undrandi yfir yndisþokka meyjanna á
Rapa. Augu þeirra voru stór og blíðleg,
varirnar hæfilega þykkar og eggjandi,
brosið milt og tennurnar mjallahvítar
og formfagrar. Hárið var hrafnsvart og
mikið. Skrautleg pils þeirra féllu vel að
fagurvöxnum líkamanum. Ég taldi karl-
mennina, sem þarna voru saman komnir.
Það var rétt að Rapa væri kvennaeyja.
Höfðinginn heilsaði mér hátíðlegur á
svip og bauðst til að sýna mér kirkjuna.
Ég starði á liann með tortryggni og
sagði: „Ég kom nú hingað til þess að
veiða og —“ ég sló hendinni í áttina til
blómarósanna — og til þess að reyna að
læra málið.“
Hann neyddi mig til þess að taka við
riffli nr. 22 og mælti: „Það er miklu
skemmtilegra að skjóta geitur upp í dal."
Sáróánægður lötraði ég eftir Timi upp
í dalinn fyrir lraman þorpið, til þess
að skjóta villtar geitur. Timi skaut þrjár
og við gáfum þær þorpsbúum í Ahurei.
Fáir innfæddir menn á Rapa nenna að
eltast við geitur upp um ey, og þess
vegna er kjöt sjaldgæfur réttur þar.
Ég liélt því að þessi gjöf tryggði okkur
Tirni vináttu og gestrisni gyðjanna á
Rapa.
Og það reyndist rétt, hvað Timi snerti.
Það var í hæsta máta einkennilegt. Það
var bersýnilegt, að stúlkurnar á Rapa
forðuðust mig. Til þess að hafa ofan af
fyrir mér með einhverju móti, féllst ég
á að fara á humarveiðar með Timi á
hafnarlóninu. En jafnvel fullur poki af
hurnar megnaði ekki að milda hjörtu
þokkagyðjanna á Rapa. Ef til vill liöfðu
þær andúð á hvítum mönnum, hugsaði
ég, eða trúboðinn hefur kornið inn í
höfuðið á þeim einhverri álíka vizku
og þeirri, að „austur sé austur og vest-
ur sé vestur“. En þetta var að verða ó-
skemmtileg ævi.
Síðari hluta dagsins fórum við Timi
að stinga fisk. Sumt af því sem ég fékk,
voru baneitraðir fiskar, svo sem hnehue.
Innfæddir menn, sem frernja sjálfsmorð,
eta úr lionum lifrina. Annar, sem kall-
16
Veiðimaðurixn