Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 29

í leyni. Það þarf mikla æfingu til að
geta kastað nákvæmlega á rétta blettinn
og draga síðan beituna gegnum grunn-
sævið án þess að festa í botni. Þegar
geddan tekur er álíka erfitt að ná henni
á land gegnum bylgjur og brimsog eins
og laxi í straumharðri á. Klappirnar nið-
ur við sjóinn eru sleipar eftir bárufallið,
og háfnunr er ekki lrægt að koma við
nema á stöku stað, og verður þá að leiða
fiskinn þangað. Oftast verður að full-
þreyta hann og draga hann síðan gæti-
lega á land. í hreinum sjó má fylgjast
með öllum lireyfingum geddunnar frá
því hún skýzt franr úr launsátri sínu,
tekur, strikar fram og aftur, hrisstir sig
og skekur, þangað til hún loksins lætur
undan og gefst upp. Einu sinni var ég
stundarfjórðung að fást við 8 punda
geddu, sem ég sá allan tímann, þangað
til mér tókst loksins að ná henni inn í
svolítið vik nrilli steina í flæðarmálinu.
Hvergi er geddan eins falleg og þarna
úti nrilli skerjanna — gulgræn nreð blá-
leitri slikju, feit, fjörug og sterk. Og
lrvergi er umhverfið fegurra og stórbrotn-
ara en þarna útfrá á björtum degi, í
hressandi suðvestan golu. Hið víðáttu-
nrikla, bláskyggða lraf suðar þarna eins
og voldug elfa og freyðir unr klappirnar,
eins og í sjálfri Imatra-ánni. Þarna eru
æðarfuglar og nráfar á ferð og öðru lrvoru
sést einnrana selur skjóta upp kollinum.
Ég hef oft spurt sjálfan nrig, hvers vegna
ég ég sé að fara nrargar nrílur inn í land,
þangað sem laxveiðiáin nrín er, þegar ég
eigi kost á eins góðri skemmtun nreð því
að fara fárra stunda ferð frá Helsing-
fors. Gedduveiðin krefst bæði kunnáttu
og úthalds, og séu notuð létt tæki er
lrún engu síðri íþrótt en laxveiði. Hér á
O, svei, svei! Ekki er nú lyktin út úr þér þessleg
að þú veiðir mikið. Þú ferð á hausinn i ána.
þessu margra mílna strandflænri okkar
eru ótæmandi möguleikar til skemnrti-
veiða og ræktunar nýrra geddusvæða. F.n
þetta kemur nú raunar ekki þessari frá-
scign við. Ég ætlaði að segja frá skenrmti-
legu atviki, sem ég lifði eitt sinn við
Porkala.
Ég lrafði kennt fiskinrannssyni nokkr-
unr að veiða á kaststöng. Við veiddunr
oft saman og vorunr venjulega í námunda
lrvor við annan, til þess að geta rétt
hjálparhönd þegar með þyrfti. Um leið
og annarhvor okkar hafði fest í fiski
kallaði hinn: „Halló, komdu nreð háf-
inn!“, og þá brá hinn strax við. Einu
sinni sem oftar lrrópaði Kalli: „Komdu
nreð háfinn!" Ég konr strax á staðinn,
en þar var hallandi og sleip klöpp, senr
sjórinn skolaði yfir. Fiskurinn var þegar
á leið til lands og þegar ég ætlaði að
fara að renna undir hann háfnum rann
ég sjálfur út af klöppinni og stóð í sjó
upp í nritti. Meðan ég var að basla við
Vf.ioimaðurinn
27