Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 16

og ég hélt að hann ætlaði að hrista mig
úr axlarliðnum. „Alveg mátulega til þess
að fara með Timi til Rapa, kvennaevj-
unnar. Þar er nógur fiskur — og fullt
af fallegum stúlkum líka!“
Eg fór að fá áhuga fyrir ferðinni. Eg
mundi eftir því, að James Norman Hall
og Charles Nordhoff höfðu minnst á
einhverja kvennaeyju, sem ætti að vera
fyrir sunnan Tahiti, en ég tók það eins
og hvert annað þvaður drukkinna perlu-
kafara.En nú var skúta um það bil að
leggja af stað til þessarar ævintýraeyjar,
og veiði í boði.
Ég athugaði kortin og siglingabækurn-
ar yfir franska umráðasvæðið, og viti
menn — það var til eyja, sem hét Rapa,
700 mílur suðuaustur af Tahiti. I Sailing
Directions for the Pacific Islands er henn-
ar getið stuttlega á þessa leið: „Rapa
(Oparo), (27° 36 suður, 144° 17' vestur).
Eyja þessi komst formlega undir franska
vernd í marz 1881, en Vancouver fann
hana 22. des. 1791.“
Ég athugaði fleiri bækur. Eyjan var
lítil, um 15 mílur að þvermáli, umgirt
sandrifum. Ég las um fjöllin og gömul
virki, sem löngu gengnir ættflokkar höfðu
reist til þess að verja hinar fögru kon-
ur sínar fyrir ræningjum o. s. frv. Ég
fann einnig síðustu manntalsskýrsluna.
Þar voru íbúar Rapa taldir 481, og af
þvf voru aðeins 32 karlmenn — -in. ö. ö.
liðlega 15 konur á hvern karlmann!
Þegar verzlunarskútan lagði af stað til
Rapa var ég þar innanborðs. Ég hafði
meðferðis bréf frá höfðingja á Tahiti
til vinar hans, æðsta höfðingjans á Rapa.
Ég þóttist því engu þurfa að kvíða, þegar
ég stigi á land á Rapa, með beztu með-
mæli, sem fáanleg voru, upp á vasann.
Fyrsta morguninn sem við vorum í
hafi, vék ég mér að Timi og spurði:
„Segðu mér eitt Timi, hvernig stendur
á því, að svona fáir karlmenn eru á
Rapa?“ ’
„Það er vegna þess, að karlmenn það-
an eru mjög góðir sjómenn,“ svaraði
hann á. Tahitimáli. „Karlmennirnir á
Rapa hafa vanizt á slæpingshátt síðustu
áratugina vegna þess, hve kvenfólkinu
hefur fjölgað mikið. Þær vinna öll störf-
in á ökrunum og mennirnir hafa ekkert
að gera annað en að veiða, leika sér á
barkarbátum sínum, rabba saman og
sofa. Og sökum þess, að þeir hafa svona
góðan tíma til þess að stunda sjóinn,
eru þeir orðnir beztu sjómennirnir
á sunnanverðu Kyrrahafi, og skipstjórar
á hnetu- og perluduggunum, sem koma
til Tuamotu-eyjanna, norðaustur af Ta-
hiti, hvetja unga menn frá Rapa til að
koma til Tahiti og ráða sig sem háseta á
skip þeirra. „Já, þær eru í svo. miklu
karlmannahraki stúlkurnar á Rapa,“
sagði hann, „að um leið og þær sjá ó-
kunnugan mann stíga á land, nema þær
liann á brott.“
„Eru þær svona kræfar?“ tautaði ég
og lét mér fréttina vel líka.“
En áður en við komumst til Rapa
lentum við í skemmtilegri veiði, sem
fékk okkur til að gleyma öllu öðru. Ég
hafði lagt mig undir sóltjaldinu mið
skips, eftir hádegisverðinn, en vaknaði
skyndilega við gífurlegan hávaða í veiði-
hjóli Timis. Hann var að þreyta ein-
hvern stórfisk, sem lét mjög illa. Línan
rann með feikna hraða út í hafið. Síð-
an sá ég risavaxinn sverðfisk stökkva upp
úr sjónum svo sem hálfa mílu burtu.
Fiskurinn stakk sér, en kom að vörmu
14
Veiðimaðurin.n