Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 38

Norsk veiðisaga.
,,Pannefisk“.
S.L. ár efndi norska veiðiritið Fiske-
sport. til samkeppni um beztu veiðisög-
una og var verðlaunum lieitið. Ekki varð
uppskeran þó ríkuleg. Alls bárust rit-
inu 9 sögur, og þótti aðeins ein þeirra
verðlaunahæf. Nefndi höfundurinn hana
Pannefisk, og er hún á þessa leið:
Oslófjörðurinn var spegilfagur í sól-
skininu þennan sunnudagsmorgunn, og
veiðimennirnir höfðu rifið sig upp fyrir
allar aldir og komið sér fyrir á kænum
sínum úti á miðunum umhverfis Bygdöy.
Meðal veiðimannanna voru tveir öld-
ungar á lítilli skektu. Þeir sátu ekki í
bátnum, heldur lágu þeir aftur á bak
hvor í sínum enda, höfðu brugðið lín-
nnni utanum fingur sér og steinsváfu.
í bátnum var prímus, kaffiáliöld, steikar-
panna og sprittflaska. Morgunhressingin
og síðar hitinn höfðu svifið fullmikið
á þá gömlu, enda lieyrðusut hrotur
þeirra langa vegu.
Gárungi nokkur, sem þekkti karlana,
reri fram hjá þeim og Iteyrði hroturnar.
Honum datt strax í hug að þarna væri
gullið tækifæri til þess að gera eitthvað
að gamni sínu og réri því hljóðlega upp
að skektunni. Hann dró upp línu annars
þeirra mjög gætilega, tók steikarpönn-
una úr bátnum og batt hana við línuna.
Síðan lét hann hvorttveggja síga í djúp-
ið með sömu aðgæzlu og áður. Að því
búnu réri hann spölkorn burtu og fór
að veiða sjáffur.
Skönnnu síðar fóru vélbátar að tín-
ast á íullri ferð út fjörðinn, en það hafði
gárunginn einmitt haft í huga. Við boða-
föllin frá bátunum fór kæna karlanna
að rugga, og annar þeirra vaknaði við
það, að kippt var rösklega í færið hans,
og þá færðist ffjótt fíf í hann. Hann dró
inn eins hratt og hann gat. Steikarpann-
an var enginn stórfiskur, en hún rykkti
í og hentist sitt á hvað í sjónum þegar
hraðinn jókst á færinu. Karlinn þóttist
því viss að liann væri með væna fúðu.
En svipurinn á honum þegar hann dró
pönnuna upp á borðstokkinn! Fyrst var
undrunin svo mikil, að hann kom ekki
upp nokkru orði. Augun hvörfluðu þang-
að sem pannan hafði legið í bátnum. Þar
var engin panna. En þegar hann liafði
gengið úr skugga um það, brauzt reiðin
út. Hann skrönglaðist á fjórum fótum
með pönnuna eins hratt og hann komst
yfir til félaga síns, barði hann með henni
af öllu afli og dembdi yfir hann skömm-
unum. Aumingja gamli maðurinn vissi
ekki sitt rjúkandi ráð. Hann var óvanur
því að vera vakinn á þennan hátt, og
þegar ekkert lát varð á höggunum og
formælingunum fann hann enga skýr-
ingu sennilegri en þá, að félagi sinn væri
orðinn brjálaður. Hann hrópaði því á
lijálp í angist sinni, og nú þótti gárung-
anum nóg komið af því góða. Hann réri
því til karlanna, en varð að taka á öllu
sem hann átti til, áður en honunt tókst
að skilja þá. Og oft þurftu þeir að súpa
á pelanum áður en þeir komust í jafn-
vægi og gárunginn þorði loks að skýra
þeim frá leyndardómnum um pönnuna
og yfirgefa þá.
3G
Veioimaðurinn