Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 32

ingjustundum. Það er ekki aðeins veiðin,
sem hefur gefið þessum stundum gildi,
heldur engu síður umhverfið þar sem
ég lifði þær. Svona sker, þverhnýpt öðr-
um megin, með miklu aðdýpi, en hinum
megin slétt og dálítið hallandi eins og
steingólf eða marglitað hellugólf — með
svolitlu afdrepi í skoru þar sem liægt
er að fá þægilegan stuðning fyrir bakið
og hvíla sig á hörðum steininum, eins
og í góðu rúmi, já, eins og á mjúkri
dúnsæng — slíkt sker hlýtur að vera einn
af dásamlegustu stöðum jarðarinnar. Hví-
líkur unaður, að opna nestispokann,
borða smurt brauð og drekka kaffið sitt
úr sódavatnsfiösku í sokkbol, kveikja sér
síðan í vindlingi og láta sólina verma
mann á fótunum og goluna leika um
líkamann! Taka síðan stengurnar úr
pokunum — aborrastöngina, geddustöng-
ina, án nokkurs flýtis eða taugaóstyrks,
þræða línuna gegnum hringana og „gera
allt klárt!“
Og svo kernur það einstöku sinnum
fyrir, eins og í þetta skipti, að veiðin
svarar fullkomlega til vonanna, já, fer
jafnvel fram úr þeim. Þarna fékk ég
frá hádegi og þangað til kl. um 5, af
sama skerinu og að kalla án þess að
hreyfa mig úr sporunum, um Í00 aborra,
tveggja punda og minni, eftir því sem
ég man bezt, og 12 geddur, enga undir
2 pundum og nokkrar G punda.
Sumum kann nú að þykja þetta lítið,
miðað við aðstæður, einkum af gedd-
unum — mér er sagt að Jiægt sé að veiða
miklu betur þarna í skerjagarðinum —
en ég met nú veiðina — og tel það hóls-
vert — eftir þeirri innri fullnægju, sem
hún veitir mér, erfiðleikunum, sem ég
hef þurft að sigrast á, hve fagurt veðrið
var, hve sólin skein heitt, hve stórbrotið
liafið var, hve leikurinn var spennandi
og hve góð hressing veiðiferðin var fyrir
taugakerfið. Öll þessi skilyrði voru fyrir
hendi í liinni minnisstæðu veiðiferð,
þegar ég gerðist veiðiþjófur í mynni Ta-
vastfjarðarins fyrir utan Porkala. Þess
vegna hef ég verið að gorta af veiðinni
þennan dag.
Og enn hugsa ég um það með gleði,
að þegar ég fór heim í rökkrinu, sömu
leið og ég kom, í ljúflingsskapi, og fá-
tæka íiskimannskonan undraðist hve vel
ég hafði veitt, að ég gat aukið á hamingju
mína, með því að gefa henni mestalla
veiðina, að undanteknum nokkrum fisk-
um, sem ég fór með heim til að láta
steikja handa heimafólkinu. Hún gat svo
farið með fiskinn í kaupstaðinn og skipt
honum þar fyrir kaffi og hveitibrauð,
gæðin sem hugur hennar þráði.
Því varð ekki á rnóti mælt, að ég hafði
veitt í leyfisleysi á veiðisvæði annars
manns, og ég fór þangað meira að segja
síðar við og við — og ef ég á að játa
allt, þá skrapp ég ef til vill stöku sinn-
um á fleiri veiðisvæði. En síðan ég fékk
mín eigin veiðivötn er ég steinhættur
þessu. Og ég gæti þess mjög vel, að aðrir
fiski ekki á mínum veiðisvæðum! Ég
er sem sé sannfærður um, að einmitt
með þessu bæti ég, og hef þegar bætt,
það tjón, sem ég olli á fiskistofninum!
Af þessu má ég líka liæla mér, fyrst ég
er farinn að grobba á annað borð.
Eins og að líkum lætur gæti ég grobb-
að af mörgu fleiru úr minni löngu veiði-
mannsævi. Nálega hver gedda eða aborri,
sem ég hef veitt, gæti verið tilefni til
þess, því að það er alltaf eitthvað sér-
stætt við hvern fisk. Ég hef t. d. fengið
30
Veiðimaðurinn