Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 13

að fiskurinn hélt áfram að draga út
línu. En liann hlaut að slíta þá og þeg-
ar. Ég lét þó ekki hugfallast. Öll ráð
skyldu reynd, sem að gagni mættu koma.
Það er eitt af því versta, sem fyrir veiði-
mann kemur, ef .hann getur ásakað sig
um það eftir á, að hafa misst fisk fyrir
klaufaskap eða tirræðaleysi. Mér datt í
ltug að vaða út og reyna að losa lín-
una með ífærunni. Ég dró því út ífær-
una og óð af stað, en það kom fljótt
í ljós að vatnið var of djúpt fyrir stig-
vélin mín. En rykkirnir í línuna og
þessir fáu snúningar, sem eftir voru á
hjólinu, voru nægileg ástæða til þess,
að láta sér slíkt ekki fyrir brjósti brenna.
Ég beit því á jaxlinn og hélt áfram út
í dýpið. Innan stundar voru stígvélin
orðin full og ískalt vatnið náði mér
upp undir hendur. Loks komst ég svo
langt, að ég náði með ífærunni í nibb-
una, sem línan var föst á. Ég rykkti í
af heljarafli og ætlaði að slíta gróður-
dræsuna ofan af steininum og losa þann-
ig línuna. En það fór allt í handaskol-
um, krókurinn á ífærunni lenti í stein-
inum, hálfréttist upp og ég var nærri
því hrokkinn aftur á bak á bólakaf í
ána. Mér varð litið á hjólið um leið.
Síðustu snúningarnir voru að renna út
og nú! — fór hann með 150 metra af
línu.
Mig langaði mest til þess að setjast í
ána og segja henni að fara þá með mig
og allt saman, en ég sá á sömu stundu
að þann rausnarskap átti hún ekki skilið
af mér eins og á stóð. Ég buslaði því í
land eins og hálfdauð önd, fór síðan
úr stígvélunum, skilaði vatninu aftur í
sinn gamla farveg, vatt sokka mína og
buxur, kveikti mér í cigarettu og fór
að hugleiða það sem gerzt hafði. Ég
horfði raunamæddur á tómt iijólið. Þá
datt mér allt í einu í hug að ég var með
varalínu með mér. Það var bezt að setja
hana á hjólið og reyna að nýju. Það tæk-
ist varla svona hörmulega til í annað
sinn sama daginn. Og nóg var af fisk-
inum. Hann var á hreyfingu um allan
hylinn. Því hafði ég veitt athygli þrátt
fyrir allt, sem ég þurfti að hugsa um.
En nú datt mér nýtt ráð í hug — að
sönnu ekki frumlegt, því það hafði oft
verið reynt áður, þótt ég hefði aldrei
þurft þess fyrr. Var ekki reynandi að fiska
upp línuna? Það mátti gera ráð fyrir
að fiskurinn hefði lagzt þegar hann fann
að átakið hætti. Það var auðvitað sjálf-
sagt að reyna þetta. Ég tók stærsta öng-
ulinn, sem ég hafði meðferðis, setti sökku
á girnið og bjó mig undir að veiða mína
eigin línu. Það yrði eflaust erfitt að
kasta þessu með flugustönginni, en um
annað var ekki að ræða. Ég hafði enga
kaststöng.
Um það leyti, sem ég var tilbúinn
sá ég mann koma neðan með ánni. Ég
gekk til móts við hann, og áður en ég
hafði sagt honum nokkuð um ófarir
mínar skýrði hann mér frá því, að hann
hefði séð lax fljóta niður ána með kvið-
inn upp. Ég sagði honum þá alla sög-
una og bauðst hann til að veita mér alla
þá aðstoð, sem hann mætti í té láta.
Ég sá strax að sú aðstoð gæti orðið mér
dýrmæt, því hann var með kaststöng,
auk þess sem liann gat orðið mér að liði
á annan hátt, ef ég yrði svo heppinn
að ná upp línunni. Og ég var allt í einu
orðinn svo bjartsýnn, að mér kom ekki
annað til hugar en það mundi takast.
Ég fékk nú stöng hans og fór að kasta
Vfimmamjrinn
11