Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 28

sama um sögur úr sjálfs mín reynslu,
og þess vegna ætla ég nú að grobba dá-
lítið af minni eigin veiði. Ég hef, eins
og hinir, fengið fiska, sem ég get grobbað
af — fiska, sem ég hef veitt við þannig
aðstæður, að ég hef orðið bæði glaður
og hreykinn. Sumt eru fiskar, sem ég
hef fengið þegar ég óskaði þess heitast
að verða var og sumt fiskar, sem ég hef
náð þegar ég hafði varla nokkurn von-
arneista um að fá nart.
Það var fyrsta sumarið,- sem ég var
fjölskyldufaðir, og átti að nokkru leyti
að sjá konu minni og vinnustúlkunni
fyrir daglegu viðurværi með veiðistöng-
inni. Það liafði verið hvassviðri í marga
daga, svo að ógerlegt var að komast burt
úr hólmanum, sem við bjuggum á —
Lill-Svartö við Porkala. Dögum saman
höfðum við ekki átt fisk í pottinn. Að
vísu voru til nokkur lúðulok í balanum
hjá Söderling, en mér var þá þegar óljúft
að veiða á „silfuröngul“. Ég reyndi að
veiða frá landi meðfram allri eyjunni,
en hlémegin var ekki kvikindi og álands-
me<íin var ekkert hæ°:t að koma línunni
út. Það var komið fram undir hádegi og
mátti ekki dragast öllu lengur að setja
pottinn yfir.
„F.r ekki bezt að ég fari og reyni að
fá eina eða tvær smálúður?" spurði stiilk-
an.
„Bíddu svolítið — hvenær þarf fiskur-
inn að vera kominn í pottinn?“
„I síðasta lagi eftir klukkutíma."
Beint þarna á móti var annar hólmi,
þar sem nálega alltaf fékkst fiskur, en
nú var sundið milli eyjanna tómar hvít-
freyðandi holskeflur. Átti ég samt að
reyna að þræla mér yfir? Og með því
að taka á öllu, sem ég átti til, tókst
mér að komast það, þrátt fyrir mótvind-
inn. Þarna var líka þýðingarlaust að
reyna að kasta á móti veðrinu. Ég fór
því hlémegin í hólmann og kastaði út í
dýpi framan við klettasnös, sem þarna
er. Sjórinn gekk hátt þar líka, og stangar-
toppurinn titraði í rokinu og flotkúlan
barst brátt að landi. Ég ætlaði að fara
að kasta á ný — en þá gat ég ekki lyft
línunni. Ég held að öngullinn sé fastur
í botni, en finn svo allt í einu að fisk-
ur er á, og hann vænn, já, svo vænn,
að það er þýðingarlaust að ætla sér að
draga hann á land, nema þreyta hann vel
áður. Ég held að ég hafi aldrei fyrr ver-
ið eins ánægður eða óþreyjufullur, meira
að segja ekki þegar ég var drengur og
fékk minn fyrsta fisk. Ég hafði ekki fyrr
náð honum á land en ég hljóp af stað
að bátnum og lét reka heim undan vindi
yfir sundið. Þetta var 4 punda „rimti“.
Og hann var kominn í pottinn nákvæm-
lega á réttum tíma. Ég grobbaði allt
sumarið af þessari veiði — já, ég gat
fengið fisk, hvernig sem viðraði! Það
þurfti ekkert annað en segja mér frá því,
ef þær vantaði í matinn, og þá skyldi
ég sjá um að fiskur yrði kominn í pott-
inn í tæka tíð!
Frá Porkala-tímanum, mörgum árum
síðar, á ég einnig endurminningu, sem
ég hæli mér oft af, ef einhver fæst til
að hlusta á mig. Já — ég á raunar líka
nokkrar skemmtilegar minningar um
geddur þaðan. Yzt í skerjagarðinum,
við svonefndar Mikkelseyjar, er eins
gaman að veiða geddur á spinnitæki og
lax í ám. Maður verður að fara þar eftir
hálum klöppum niður í flæðarmálinu
og kasta eins langt og hægt er, til þess
að ná út á staðina þar sem geddan liggur
2 6
Veiðimaðurinn