Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Blaðsíða 36

um stund og færir sig ekki á nýjan
stað. Samt lauk svo, að hann sá að annað
livort var að duga eða drepast, því hinir
vönu veiðimenn stjökuðu konunni og
krökkunum sífellt til hliðar.
Gaf hann nú Kóp eitt af lúnum áður
nefndu leynimerkjum og þá var ekki
að sökum að spyrja. Tók nú Kópur að
gelta sem ákafast. En það er náttúra allra
veiðimanna, að vilja liafa hljótt um sig
við veiðarnar. Telja þeir að fiskurinn
fælist allan hávaða sem önnur veiðidýr.
Tóku þeir nti að liasta á Kóp og skamrna
hann sem ákafast. En því meiri skammir
sem Kópur fékk því liærra gó liann.
Tóku nú veiðimenn að kasta í hann
sandi eða ota til hans stangarenda. En
Kobbi brá sér snarlega undan til ann-
ar hvorrar hliðar og festu óvinir lians
hvergi járn á honum. Sá grái launaði
þetta með því að taka sprettinn, ef ein-
liver þessara náunga kastaði út spæni
eða maðki, og elta beituna langt út í
á og flæma náttúrlega hvern fisk frá við-
komandi nianni. Ef svo einhver slysaðist
til þess að fá fisk á færi sitt var Kópur
vís til þess að vera kominn hlaupandi
og verða á undan eiganda veiðinnar að
taka á móti lienni. Gat þá brugðið til
beggja handa hvort veiðimaðurinn næði
fengnum. Fór nú svo að lokum, eins og
oft \ ill verða, að sá vægir sem vitið hef-
ur meira, og fóru menn því að smá
tínast burtu af þessum stað og leita
annars staðar fyrir sér. En Kópur sótti
því ákafar á, og Steinþór stóð sem fast-
ast. Var nú Steinþór ekki í ólíkri aðstöðu
og Böðvar Iijarki forðum, er hann sat
við seiðinn og sendi dýr eitt í orustuna,
móti ofurefli liðs, og leit út fyrir glæsi-
legan sigur. En þar sem Steinþór er
meiri gæfumaður en Böðvar var, oar en«-
o 7 o o
inn til þess að ónáða hann við „seiðinn“,
þá vann hann glæsilegan sigur í þessari
viðureign, og stuggaði Kópur öllum
keppinautum hans á hinn smánarlegasta
flótta og sat liann nú einn að krásinni.
}á, nú var hann frjáls. Hversu dá-
samlegt er frelsið, ef við kunnum að
meta það! Það streymdi nú út í hverja
æð Steinþórs, smaug út í hverja taug.
Nú réð hann alveg sjálfur hvar hann
stóð. Hann óð út í ána, kastaði út beit-
unni og stóð þar hreyfingarlaus eins og
tíbetskur jóki, og hélt í annan enda
færisins, en á hinum endanum var hið
óvænta. Já, það heillar margan — þetta
óþekkta. Hvað yrði um öll happdrættin,
et það væri ekki óvissan, sem heillaði?
Margur leggur aleiguna í sölurnar.
Myndi veiðiskapurinn hafa slíkt aðdrátt-
arafl sem hann hefur, ef veiðimennirnir
gætu átt það víst að fá vissa tölu af fiski
á ákveðnum tíma?
Tíminn leið og Steinþór varð ekki
var. Loks rann upp óskastundin, þegar
orðið var áliðið dags. Kitlandi hreyfing
læsti sig leiftursnöggt upp eftir línunni,
eftir stönginn og upp í líkama Steinþórs.
Hann varð gagntekinn af fögnuði, dró
djúpt andann og teygaði að sér ferskt
loftið. Hann óð með gætni til lands.
Kópur lá nti fram á lappir sínar og rót-
aðist hvergi, heldur horfði með spekings-
s\ip á aðfarirnar. Þetta var nokkuð stór
fiskur. Hann tók fáein falleg stökk upp
úr vatninu, í von um að losna við fjanda
þann, er kræktur var í munnviki lians.
En Steinþór gaf jafnan eftir á línunni,
með æfðri hendi fagmannsins. Að lok-
um varð fiskurinn að láta í minni pok-
ann oö' var dremnn örmagna á land.
o o o
34
Vl'.IDI M ADIJRIN \