Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Side 12

inn. Þar sitja þeir svo og bíða eftir þvi
að styrja sveimi að gatinu, og um leið og
þeir sjá skuggann af henni, skjóta þeir
stungukvísl, með sex háj beittum álmum,
niður um gatið. Sterkur kaðall er festur
við kvíslina, og veitir ekki af, því að þess-
ir fiskar geta verið allt upp í 200 pund.
Oft eru átökin þó ferlegust eftir að styrj-
an hefur náðst upp um ísinn, og stund-
um er kofinn hruninn og veiðimaður-
inn orðinn meira eða minna skrámaður
áður en honum tekst að ráða niðurlög-
um hennar. I 17. hefti Veiðimannsins er
skemmtileg lýsing á þessari veiði, eftir
Byron W. Dalrymple. í augum amerískra
veiðimanna er sá mikill garpur, sem veitt
hefur 100—200 punda styrju, enda verður
fœstum að þeirri ósk sinni, þólt þeir reyni
ár eftir ár. Hann er tregur sá stóri, þar
eins og víða annars staðar.
Ekki getum. við íslendingar stytt okk-
ur veturinn með styrjuveiðum, því að
forsjóninni hefur af einhverjum ástœð-
um ekki þótt þeirri tegund heppilega val-
in heimkynni i vötnum hér. En hver
veit nema fiskifrœðingum okkar detti í
hug að gera tilraunir með styrjurœkt
einhvern tíma þegar fram líða stundir?
Þá mœtti svo fara að islenzkir veiðimenn
cettu eftir að reisa sér timburkofa upp á
Veiðivötnum, Arnarvatnsheiði eða Þing-
vallavatni, og sitja þar þolinmóðir dög-
um og vikum saman, eins ogveiðibrœður
þehra fyrir vestan hafið, og biða þess að
skugga beri fyrir niðri í djúpinu. En
hvort sem þetta verður nokkru sinni eða
ekki, er liklegt að á ncestu árum komi
til sögunnar nýjar aðferðir til þess að
auka vaxtarmöguleika vatnafiska, m. ö.
o. bœta lifsskilyrðin í vötnum þar sem
of lítið er af œti. Takist það, verður
vatnaveiðin eftirsóttari en áður, og
margur myndi eflaust hugsa oftar til
hreyfings að vetrarlagi, ef stórra átaka
vœri von undir ísbreiðum vatnanna.
En nú er sá tími ársins, sem hugur
okkar leitar með mesta móti út af þeim
leiðum, sem til veiðistaðanna liggja. Þótt
svartasta skammdegismyrkrið grúfi yfir
þessa dagana, er bjart og hlýtt i hugum
okkar flestra. Jólin eru að koma. Við
karlmennirnir látum stundum svo sem
okkur finnist fátt um allt „jólavafstur“
kvenfólksins, hreingerningarnar, inn-
kaupin og alla snúningana. Við segjumst
vera hœttir að hlakka til jólanna, allt
s?iúist nú orðið um jólagjafirnar, hugur
krakkanna sé allur við þœr og að þau hafi
fri frá skólanum.
Hið sanna er þó, að lang-flest af okk-
ur, þótt fullorðin séum, hlökkum til jól-
anna, hvort sem við viljum játa það eða
ekki. Einhver breyting verður innra
með okkur þegar liður að þessari Ijóssins
hátið. Hún hefur átt svo sterk ítök í hug-
um kynslóðanna, öld fram af öld, að
geislar hennar fara um alla þjóðarsálina
og komast þar inn i hvern kima, líkt og
lifgeislar sólarinnar orka á allar verur,
hvort sern þær vita það eða ekki. Það er
vafamál, hvort. jólin eiga, þegar öllu er
á botninn hvolft, sterkari ítök í sál nokk-
urrar þjóðar en íslendinga, og liggja til
þess ýmsar orsakir, sem ekki verður leit-
ast við að rekja hér að þessu sinni; en
vel er meðan svo verður.
Ekki fer illa á þvi i veiðimannariti, að
minna á það i sambandi við helgi jólanna
og þcer trúarhugmyndir, sem hún stafar
frá, hver þáttur fiskimannanna var með-
2
Veiðimaðurinn