Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Síða 28

og hleyp aftur á bak, en sé samt hvernig
lykkjan á línunni smá stækkar og berst
undan straumnum.
— Farinn, segi ég brostinni röddu. En
um leið og ég sleppi orðinu, fer allt af
stað á ný.
— Hann er á, hrópar félagi minn.
— Já, víst er hann á, segi ég. Bara allt
annar lax. Og það er tilfellið. Annar
minni lax hefur gripið fluguna, um leið
og ég dró inn. Enda notar þessi allt aðra
bardagaaðferð, og syndir fljótt undan
straumnum, nokkuð úti í strengnum. Svo
fara sprettirnir brátt að styttast, og við
sjáum silfraðar hliðar hans af og til.
Skömmu síðar syndir hann þægur upp
í litlu sandvíkina við fætur okkar. En
hvað hann er nú fallegur þar sem hann
liggur í grasinu við hlið okkar. Líklega
hefði verið réttast að sleppa honum.
— Er þetta synd? spyr ég.
— Ætli það, segir félagi minn, um leið
og hann leggur af stað upp á Oddann.
Eftir nokkrar mínútur er hann búinn að
setja í fisk. Þetta er smálax og reynist því
auðveldur viðureignar.
Þetta lofar góðu, klukkan ekki nema
átta, og tveir á landi. En það er ekki allt-
af á vísan að róa þar sem laxinn er, því
við urðum ekki meira varir allan daginn.
Við lukum úr glösunum, og sátum þög-
ulir nokkra stund.
— Mér finnst ég hálf kannast við þessa
sögu, sagði ég. Hefur þú sagt mér hana
áður?
— O, nei, karl minn, en hins vegar
varst þú veiðifélagi minn þennan dag.
Eg hafði ekki orð á því, að það var ein-
mitt hann sem fékk smá-laxinn.
Bleiklaxinn.
UM það leyti sem fregnirnar fóru að
berast um landnám bleiklaxins hér, birt-
ist þetta skemmtilega kvæði í blaðinu
Degi á Akureyri:
Mörg kvað skepnan, miður fríð,
um marardjúpin svamla.
Þcer jundust oft í fyrri tíð
í fjörunni, og hrœddu lýð,
sem œtlaði þcer cettingja þess „gamla“.
Ein er tegund alveg ný
og undarlega vaxin
gengin veiðiárnar í,
ég hef víða frétt af því,
— en Þingeyingar fengu fyrsta laxinn.
Komu þeir í hann krók og sting,
— kunnu vel til starfa —
athuguðu hann allt um kring
og álitu það kynblending
af reyktum laxi, rauðmaga og karfa.
Fróðir menn svo fóru strax
fiskinn þann að kanna,
hér var kominn hnýðis-lax,
en hann kvað vera nú til dags
eftirlæti austanjárnstjalds-manna.
Nú hafa þeir viða um vötn og fljót
veitt og skoðað gripinn,
og telja öruggt ættarmót
á þeim nýja, bleika Ljót,
það sé nóg að sjá á honum svipinn.
Skepna þessi ekki er
yfrið stór né fögur,
kosti fremur fáa ber
fiska, er áður veiddust hér,
og er því naumast efni í veiðisögur.
18
Veiðimaburinn