Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Blaðsíða 37

Hólshylur, eins og hann var þennan eftirminnilega veiðidag greinarhöfundar. Hann kemur þar liklega
við nœsta sumar — Ljósm.: R. H.
við en ég set í 7. laxinn. Ég hélt honum
svolitla stund, en þá fór hann. Ég skoða
nú fluguna, sem var orðin heldur léleg,
eftir þessa 6 laxa, og sé að hún var nærri
vængjalaus og allt silfur var af henni
farið. En krókurinn var beittur enn og
eitthvað af fjaðrarusli eftir á henni, svo
ég kasta henni yfir aftur og við steininn
tekur lax sem ég næ, og enn kasta ég og
það grípur lax, en sleppir og enn annar,
aðeins neðar og sleppir einnig. Sá ég nú
að flugan var ónýt orðin, enda búin að
gera vel. Skipti ég því um og hnýti á
Crossfield nr. 8. Það er víst óhætt að full-
yrða það, að gyðjan mín var enn með
mér, því lax rís strax á fluguna og
annar tekur aðeins neðar. Til gamans vil
ég skjóta því hér inn í, að eftir sjöunda
laxinn fór ég í gönguferð niður með
hylnum, góðan spöl frá ánni, eins og vera
ber, þó þannig að ég hefði góða yfirsýn
yfir ána, því mjög vel sást í botn, bæði
vegna mjög lítils vatns, svo og vegna sér-
stakrar heiðríkju. Sé ég þá laxaflokk á
liægri ferð nokkuð neðarlega í hylnum og
tel 2, 4, 6, 8 og er kominn í 18, þegar
ég uppgötva, að fyrir hverja 2 sem ég tel,
er aðeins um einn að ræða plús skugga,
en þegar ég hef talið og dregið frá, er
niðurstaðan 12 laxar á ferð upp hylinn.
Það var því enn möguleiki að setja í einn
eða tvo til viðbótar, þó mikið væri kom-
ið, og ég eins ánægður og ég hélt mig
geta orðið.
Enn kasta ég því Crossfieldinum, og
enn rís og tekur lax — einn enn gefur
Veiðimaðurinn
27