Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Side 67

síðustu fór í svellþykka lopasokka, og þar
utan yfir í loðna uppháa klossa, með lin-
um gúmmísólum. Eftir þetta fæ ég mér
bita, og stenzt það á, að ég er að fá mér
teyg úr kaffiflösku, þegar skot ríður af úr
byrginu. Ég þeyti flöskunni og þríf byss-
una og lít heim á byrgið, þar sem ég sé
að Sigurður heldur á byssunni til hæfis,
og að hún hreyfist frá vinstri til hægri.
Þýtur þá í gegnum huga minn að tófan
hafi ekki legið, heldur hlaupi hún til
norð-austurs, og sé sennilega komin í
vindstöðu hinumegin frá, en viti ekki af
mér, og með það sama sólhendist ég af
stað í sömu stefnu (norð-austur) og í
sömu andrá sem ég hljóp lætur Sigurður
byssuna síga, færið var orðið of langt.
Framundan mér er dálítið holt, lyng- og
hrísivaxið, og þar sem ég sé ekki dýrið,
álykta ég að það hafi farið í laut, sem lá
í sömu stefnu og ég hljóp, en neðar og
til vinstri við mig. En út af horni fyrr-
nefnds holts er dæld, eða dalur, geysi-
breiður. Hleyp ég nú sem mest ég má,
og heiti því með sjálfum mér, að þó að
ég drepi mig skuli ég ekki linna fvrr en
ég komi á holtsbrúnina og sjái niður í
dalinn. í því að ég kem fram á brúnina
sé ég greyið fyrir neðan mig. Færið er
hroðalegt, en ég verð að reyna, dýrið er
livekkt, byssan góð og skotið þénar henni
vel. Tófan sér mig um leið og ég hlamma
mér á annað hnéð, og stanzar, en skot-
ið ríður af í rokunni. Hún hendist af
stað og ekki viðlit að skjóta aftur. Þetta
var von, færið hrein vitleysa, en hvað
var nú þetta? Ég hendi mér niður aftur
með kíkinn og fylgist með henni. Hún
lemur ákaft með skottinu fram á hrygg-
inn, nú er um að gera að tapa ekki sjón-
um af henni, en það gengur illa, svit-
inn margblindar mig. Nú er hún að
hlaupa upp skáhalla klöpp hinumegin
við dalinn. Þegar hún er komin nærri
því upp, stanzar hún, ltorfir yfir og rek-
ur síðan tipp eitt a-ú, og gengur síðan
fót fyrir fót upp og yfir brúnina, en ég
kippist við. Hvernig fór hún yfir brún-
ina? Ég gríni, en sé ekkert. Stend ég þá
upp og er orðið vel líft vegna mæðinn-
ar, sem greip mig fyrir stundu síðan. Ég
ltraða mér ofan í lautina og svo til hægri,
og fer í stóran boga, en þegar ég er kom-
inn þannig, að ég sé vel til klapparinnar,
tek ég kíkinn og grannskoða. Nei, mikið
þó líka! Hvað er þessi móbrúna skella,
það skyldi þó aldrei vera að hún hafi
lagzt þarna. Nú er betra að fara varlega.
Ég dreg mig til baka, og færi mig í laut,
sem liggur skáhallt í stefnu til tófunnar.
Vindur er á móti mér, aðeins að ekkert
lieyrist í mér. Þegar ég er kominn á viss-
an stað í lautinni, álít ég að nú sé ég
kominn í færi. Ég skríð upp á við, og læt
hlaupið á byssunni ganga á undan mér
utanundir stórum steini, sem er þarna á
brúninni. Stendur heima, dauðafæri, en
hvernig er þetta? Ég bregð kíkinum að
augunum, sé þá að hún liggur að hálfu
á hliðinni með afturfæturna kreppta und-
ir sér, en tungan lafir út úr öðru munn-
vikinu, og augun horfa kyrr og róleg yf-
ir hinar ótakmörkuðu veiðilendur. Hér
þarf ekki fleiri skot, hún er steindauð.
Ég geng hægt í áttina til hennar, strýk
henni nokkrum sinnum, tek hana síðan
upp, og labba af stað. Hver fjandinn, ég
er þó vænti ég ekki farinn að vatna mús-
um? Það hlýtur eitthvað að hafa farið
upp í augað á mér!
Veicimadurinn
57