AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.12.1996, Qupperneq 53

að hafa forgang að þessum íbúðum. Verkefnið átti á
sama tíma að vera tilraun varðandi hagræðingu í
hönnun og framkvæmdum og að beita nútímatækni
við raðframkvæmdir. Stærð verkefnisins gaf mögu-
leika á að hagræða í öllum framleiðsluþáttum, ekki
síst í innréttingum. Verð innréttinga lækkaði um 50%
miðað við það sem áður hafði verió, þar sem hægt
var að réttlæta það að kaupa vélar. Ég man eftir að
þá var fyrsta kantlímingarvélin keypt og hún vann á
við 30 menn sem unnu við handlímingar. Smátt og
smátt yfirfærðist þetta til annarra og hinn almenni
markaður naut góðs af því að þetta verkefni var sett
í gang. Útveggir á þessum byggingum voru for-
steyptar einingar, gerðar í Byggingariðjunni, þ.e.a.s.
forsteyptir einangraðir útveggir en gaflarnir voru
steyptir á staðnum. Uppsteypa útveggjanna var
þannig að þeir voru steyptir í stálmótum eftir danskri
fyrirmynd. þetta var líka í fyrsta skipti sem notuð voru
stálmót fyrir loftin og þau voru yfirspennt um tvo senti-
metra, og þannig var hægt að taka þau undan innan
48 klukkustunda. Og það varð veruleg breyting á
hraða við framkvæmdir. Notaðir voru kranar, bæði
við mótin og allar meiri háttar hífingar á staðnum, og
það voru um 200 manns að meðaltali á vinnustaðn-
um. það er eftirminnilegt að þegar upp var staðið
eftir fyrstu 17 mánuðina þá höfðu 800 manns verið á
skrá hjá okkur, sem sýnir að það er dýrt að taka fólk
í vinnu í stuttan tíma og þurfa að kenna því og sjá
um að það skili viðunandi gæðum. Ein höfuðbreyt-
ingin við að nota svona framleiðsluaðferðir var sú að
mikið af þeirri vinnu sem var handavinna hér áður
fyrr, t.d. að skafa timbur, draga nagla o.s.frv., hún
hvarf af þessum stöðum og þannig varð minni vinna
fyrir ófaglært fólk.”
Hvernig byggðist þetta upp?
„Framkvæmdir við fyrsta hluta byrjuðu 6. apríl 1967
og þeim var lokið seinni hluta árs 1969. Síðan var 10
mánaða stopp og við fækkuðum úr 200 manns í 20
manns, höfðum bara verkstjóranáog buðum í verk-
efni á hinum almenna markaði og eina verkefnið sem
við höfðum á þeim tíma var stúkan á Laugardalsvelli.
Kranarnir sem voru keyptir fyrir þetta verkefni árið
1967 eru ennþá í notkun hjá Húsnæðisnefnd Reykja-
víkur. Þegar framkvæmdum fyrir Framkvæmda-
nefndina lauk, fékk Breiðholt úthlutun á lóðunum 2,
4 og 6 við Æsufell og við notuðum þessar aðferðir
sem höfðu verið þróaðar við stálmótauppsteypu og
Steypustöð á Þúfubarði, sjálfvirkt.
ip . ' n~ i ^ '<:C ^ iF \ \ \ yf *
^bhSim
Niðurlagningavél og bílar með hliðarsturtu. Eftir niðurlagningu var
hægt að ganga á steypunni.
lukum Æsufelli 6 á 9 mánuðum. íbúðirnar sem við
byggðum voru það hagstæðar í verði að farið var að
selja samningana við okkur. Ég man eftir einu dæmi,
þar sem aðili hafði gert samning við okkur og borgað
200.000 en seldi síðan samninginn á 400.000 innan
þriggja mánaða. En það var athyglisverðast að sá
sem keypti græddi líka, því á þessum 9 mánuðum
var það mikil verðbólga að verðgildi íbúðanna hækk-
aði um 60% en við urðum að framkvæma á föstu
verði. Það voru nefnilega í gildi svokölluð okurlög,
sem þýddi að það mátti ekki verðtryggja íbúðabygg-
ingarsamninga, og við þessar framkvæmdir við Æsu-
fell 2, 4 og 6 minnist ég þess að þá var verðbólgan í
öllum tilfellum helmingi meiri en við höfðum reiknað
með þannig að við rétt sluppum fyrir horn. Þetta voru
í allt 126 íbúðir.
Síðan fór Framkvæmdanefnd aftur í gang og Breið-
holt samdi um 200 íbúðir í Efra- Breiðholti og þegar
ég hætti 1973 vorum við búnir með um 800 íbúðir
fyrir Framkvæmdanefndina og um 200 íbúðir sem
við seldum á frjálsum markaði.”
51