AVS. Arkitektúr verktækni skipulag - 01.12.2000, Qupperneq 19

ritaðan til að úrskurða hvort eitthvað af þessum
hlutum hafi hönnunarlegt gildi. Nokkrum sinnum
hafa safninu áskotnast munir sem annars hefðu
farið forgörðum.
Þegar þetta er skrifað hafa Hönnunarsafni
íslands borist á þriðja hundrað munir, og er stærst-
ur hluti þeirra gjafir eða langtímalán frá einstakl-
ingum og stofnunum, til dæmis Alþingi, Norræna
húsinu, Búnaðarbanka íslands, Háskóla íslands,
Reykjavíkurborg, Listasafni Reykjavíkur, Safni
Einars Jónssonar, Minjasafni Landspítalans,
Körfugerðinni, GKS-húsgögnum og Form-hús-
gögnum (áður Nývirki).
Þar eru húsgögnin óneitanlega fyrirferðarmest,
til að mynda stólar eftir Guðjón Samúelsson,
Þórstein Bjarnason, Einar Jónsson myndhöggv-
ara, Svein Kjarval, Gunnar Magnússon, Guðmund
og Jón Benediktssyni, Jóhann Ingimarsson (Nóa),
Rétur B. Lúthersson, Gunnar H. Guðmundsson,
Árna Jónsson, Jón Ólafsson, Hjalta Geir Krist-
jánsson og Þorkel G. Guðmundsson, að ógleym-
dum húsgögnum eftir nokkra helstu hönnuði okkar
í nútíð, t.d. Valdimar Harðarson, Þórdísi Zoéga,
Erlu Óskarsdóttur og Sigurð Gústafsson.
Innan tíðar gerir Hönnunarsafnið sér einnig vonir
um að eignast heildstætt safn íslensks Ijósa-
búnaðar frá síðustu fjörutíu árum og er þegar með
í sinni vörslu lampa eftir Pétur B. Lúthersson,
Stefán Snæbjörnsson, Gunnar Ingibergsson og
Jón Ólafsson. í því sambandi vill safnið beina því
til arkitekta og hönnuða sem þetta lesa, að það vill
gjarnan fá upplýsingar um helstu hönnunar-
verkefni sem þeir hafa unnið.
Safninu hafa einnig borist mikilsverð textílverk
eftir Hólmfríði Árnadóttur, Málfríði Aðalsteinsdóttur
og Hildi Bjarnadóttur. Er nú unnið að því að fá inn
til safnsins keramík eftir helstu listamenn á því
sviði, lífs og liðna.
Stjórnarnefnd Hönnunarsafnsins hefur lagt á
það áherslu að þótt hlutverk safnsins sé fyrst og
fremst að halda til haga íslenskri hönnun, þá sé
einnig mikilvægt að hafa aðgang að góðu úrvali
erlendra hönnunargripa, svo hægt sé að skoða
verk íslenskra hönnuða í alþjóðlegu samhengi.
Tengslin við Norðurlöndin eru hér sérstaklega mik-
ilvæg, þar sem margir íslensku hönnuðanna voru
í námi hjá norrænum starfsbræðrum sínum eða
urðu fyrir áhrifum af þeim. Áður hefur verið getið
um nýja finnska iðnhönnun í eigu Hönnunarsafns
íslands, en safnið hefur einnig eignast stóla eftir
Hans J. Wegner, Alvar Aalto, Arne Jacobsen,
Börge Mogensen, Mogens Koch og Finn Juhl.
Fulltrúar listiðnaðarsafna á Norðurlöndum hafa
einnig lýst því yfir að þau séu reiðubúin að leggja
íslenska safninu til aukaeintök sín af helstu
verkum norrænna hönnuða á ýmsum sviðum.
Hönnunarsafn íslands er sem sagt orðið að
veruleika. Og það hefur drjúgan meðbyr. En eins
og Stefán Snæbjörnsson, formaður stjórnarnefnd-
ar safnsins, segir í greininni í AVS sem áður er vís-
að til: „Það breytir ekki þeirri staðreynd að fyrstu
skrefin í mótun (þess) verða vandasöm og sein-
unnin. Ekki skyldi rasa um ráð fram og enn um
sinn mun reyna á þolinmæði og þrautseigju þeirra
mörgu er vilja veg hönnunarsafns á íslandi sem
mestan.” ■
THE ICELANDIC DESIGN MUSEUM -
A REALITY AT LAST
Here art historian Aðalsteinn Ingólfsson writes about
the newly founded Icelandic Design Museum, which
in his opinion was a long time coming. Ingólfsson,
who is the museum’s director, traces the history of
design in Iceland, from 1918 until the present day. He
notes various milestones along the way, including the
call for a “design centre” in the sixties, and watershed
exhibitions in 1959, 1960 and 1968. At the beginning
of 1997, a committee appointed by the Ministry of
Culture delivered its recommendations for a design
museum, and in 1998, the Ministry of Culture and the
town of Garðabær, near Reykjavík, signed a contract
for the construction of such museum. Ingólfsson dis-
cusses the stated objectives of the museum and efforts
to define its status in relation to other Icelandic muse-
ums. He also writes about the various design pieces
the museum has acquired, the present status of the
museum, and plans for the future. ■
17