Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 13

ATLANTSHAFSBANDALAGIÐ
11
fremur að teljast varnarráð-
stöfun gegn væntanlegum árás-
arfyrirætlunum Bandaríkjanna
og Englands.
Hverja þýðingu hefur Dan-
mörk fyrir Atlantshafssáttmál-
ann?
Þessi spurning hefur auðvit-
að verið rædd vestra. í Banda-
ríkjunum hefur Foster Dulles
sagt: ,,Bandaríkin eiga ekki að
sækjast eftir herstöðvum svo
nærri Sovétríkjunum, að í því
felist opinber hótun, sem ekki
er í skynsamlegu samræmi við
varnargildi þeirra.“ Og „þess-
vegna má samstaða með þjóð-
um Vesturevrópu — einkum
með skandínavísku þjóðunum
— ekki vekja grun um, að með
henni sé hernaðarmáttur Banda-
ríkjanna kominn alveg að
landamærum Rússlands.“
Hinn kunni blaðamaður Wal-
ter Lippmann gerir þessi ummæli
Foster Dulles að umtalsefni
í Neiv York Herald Tribune
hinn 14. marz. Hann segir, að
ekki megi misskilja Dulles og
ætla, að hann sé fylgjandi
undanlátsstefnu. Dulles hafi
þvert á móti verið „meðal hinna
fyrstu til að krefjast þess, að
þetta land gerði öllum ljóst
svo ekki yrði misskilið, með
því að sýna mátt sinn með
endurvígbúnaði og herskyldu,
að sérhver hreyfing Rauða-
hersins hvar sem væri fram
fyrir línu vopnahlésins, muni
mæta mótspyrnu Bandaríkj-
anna, ekki vegna hagsmuna
einhvers annars ríkis, heldur
vegna eigin hagsmuna. Mót-
báran gegn hinni skandínavísku
pólitík, sem hefur breytt hinu
upprunalega eðli sáttmálans,
er sú, að hún geti komið deilu-
málunum á það stig, að ekki
verði um aðra lausn á þeim að
ræða en styrjöld. Þetta er það
sem Dullas talar um: að mátt-
ur Ameríku sé notaður til að
hindra árás af hendi Sovétríkj-
anna, en ekki til að króa þau
af úti í horni.“
Hvort þessi sjónarmið eru í
samræmi við stefnu amerísku
stjórnarinnar, veit ég ekki með
vissu, en líklegt er að svo sé.
Af því leiðir, að ekki mun verða
krafizt neinna erlendra her-
stöðva á norskri eða danskri
grund, og þau vopn, sem Norð-
menn og Danir fá, munu aðeins
verða vopn til varnar. Með
þessu er lögð áherzla á varnar-
eðli sáttmálans.
í enskum blöðum hafa einnig
komið fram varnaðarorð í r am-