Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 25

BERGT Á VATNI NÍLAR
23
á fimmtu hæð til viðskiptavina
sinna. Dag nokkurn kom ein
vinkona mín til dyra, og bað þá
Hassan, mjólkursöludrengurinn,
hana að gefa sér vatn. Vinkona
mín hélt, að hann væri þyrstur
og færði honum glas af vatni;
nei, hann þurfti fullt ker af
vatni, og þegar hann hafði feng-
ið það, hellti hann vatninu í
miólkurkerið, og tók síðan að
mæla vatnsblandaða mjólkina
handa vinkonu minni. Hún mót-
mælti þessum aðgerðum, og þá
varð Hassan undrandi. „Sjáið
þér ekki,“ sagði hann, ,,að
mjólkin er að verða búin? Hvað
get ég gert annað ? Maður verð-
ur að lifa.“
Fyrsta hugsun okkar er, að
þetta séu prakkarar, skemmti-
legir, ófyrirleitnir prakkarar, en
eigi að síður prakkarar. En
málið er ekki svo einfalt. Það
er fleira sem þarf að skilja. Og
þegar Englendingurinn hefur
öðlast skilning og gefið samúð
sína öllum þessum ófyrirleitnu
prökkurum, sem sjá má svíkj-
andi, liggjandi, betlandi og deyj-
andi í sólskini Egyptalands,
verður hann aldrei samur og
jafn. Þegar hann hefur einu
sinni bergt á vatni Nílar, þráir
hann sífellt að bergja á því aft-
ur, og honum finnst hann vera
hálfgerður útlendingur í heima-
landi sínu. Því að það er dýru
verði keypt að læra að skilja
Hassan, enginn skyldi fara í
grafgötur með það. Það stappar
nærri því að hætta að skilja
sína eigin landsmenn. Austrið
hættir að vera leyndardómsfullt,
en gönguför eftir ensku stræti
eða ferð í enskri járnbrautar-
lest gefur okkur tilefni til ótal
hugleiðinga og undrunar. Okkur
grunar að miklu undarlegri
hlutir skeði í Birmingham en í
Bagdad — og hvað um hina for-
boðnu borg Manchester, og hina
torráðnu leyndardóma Leeds ?
Ef til vill er ég að ýkja. Orð
mín ber ekki að skilja svo, að
nokkurra ára dvöl í Egypta-
landi ræni mann skilningi á
enskri skapgerð. Hún opnar að-
eins augu manns fyrir þeirri
staðreynd, að maður getur aldrei
lært að þekkja Englendinga eins
náið og þá, sem byggja löndin
við botn Miðjarðarhafsins.
Hvílík freyðandi mælska og
yfirfljótanleg elskulegheit, við
þessa austurlenzku samfundi!
Og opinskátt trúnaðartraustið
á báða bóga! Að ógleymdri ó-
hreinskilninni, skjallinu og yfir-
borðskurteisinni! En enginn