Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 106

104
TjR VAL
,,Ég hef aldrei hitt annan
eins þverhaus og þrjót,“ sagði
Sam. ,,En ég má ekki vera að
því að rífast við þig. Konan
mín er lasin, og ég lofaði að
vera kominn heim fyrir lokun-
artíma, og hér er ég nú------“
„Fyllibytta!“ sagði hinn í
ásökunarrómi. „Hvers vegna
ert þú ekki heima hjá konunni
þinni, ef hún er lasin? Ég hef
setið rólegur heima hjá mér,
handan við almenninginn."
..Heima hjá þér?“ stundi Sam
upp.
Það fór hrollur eftir bakinu
á honum, því að hann hafði ó-
hugnanlegan grun um, að hann
kannaðist vel við rödd þessa
manns — já, allt of vel.
,,Hver ert þú?“ æpti Sam.
Þeir risu báðir á fætur, og
Sam dró hinn með sér að
ljósastaurnum. Svo stundi
hann hátt. Því að Sam Small
uppgötvaði, að hinn maðurinn
var enginn annar en hann sjálf-
ur!
Sam náði sér eftir andartak,
og þá fór heili hans að starfa.
Hann þreif þéttingsfast í hinn
manninn.
„Bölvaður svikarinn!" sagði
hann. „Nú hef ég náð í þig!“
„Þú getur sjálfur verið svik-
ari,“ sagði hinn. „Ég er Sam
Small.“
„Ó — lygalaupurinn þinn.
Ég er Sam Small.“
„Svona, svona, vertu ekki með
neinar vífilengjur. Líttu á mig
og segðu mér, hvort ég er ekki
líkur Sam Small?“
„Jú, það ert þú reyndar,“
viðurkenndi Sam. Svo bætti
hann við aumkvunarlega: „Æ,
vertu ekki með þetta rugl; það
endar með því, að þú gerir mig
svo ringlaðan, að ég veit ekki,
hverju ég á að trúa. Hvernig
getur þú sannað, að þú sért
Sam Small?“
„Jú,“ sagði hinn og skimaði
tortryggnislega kring um sig.
„Ég á konu, sem heitir Mully.
Og ég á dóttur, sem er að verða
seytján ára og heitir Vinnie,
og---------“
„Nei, nú gengur fram af
mér!“ sagði Sam. „Ég sé, að
þú ert bráðslunginn svika-
hrappur. Að minnsta kosti hef-
ur þú snuðrað allt upp um mig
og f jölskyldu mína. En það dug-
ar ekki, kunningi, því að ég
veit, hvernig ég á að ná mér
niðri á þér.“
Meðan Sam mælti þessi orð,
þreif hann í sveru gullkeðjuna,
sem hann bar þvert yfir vestið