Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 9

ATLANTSHAFSBANDALAGIÐ
7
ekki hvernig koma eigi í veg
fyrir hana.
Það hafa að vísu heyrzt al-
vöruþrungin viðvörunarorð.
Bandaríska talaðið Journal of
Commerce hefur látið í ljós al-
varlegar efasemdir um það,
hvort efnahagur Vesturevrópu
muni ekki hrynja í rústir, og
árangurinn af Marshallhjálp-
inni verða að engu, ef Bretland
og meginlandsþjóðirnar eru
knúðar til að halda úti her, sem
væri fær um að verja landamæri
þeirra, en væri ekki einungis
til þess ætlaður að vera fyrsta
fórnin í langvinnri styrjöld milli
Bandaríkjanna og Sovétríkj-
anna. I Frakklandi og víðar hef-
ur verið látinn í ljós kvíði við
hin víðtæku ákvæði 4. greinar
um ógnanir við „stjórnmálalegt
sjálfstæði eða öryggi“. Það eru
ekki aðeins kommúnistar, sem
hafa ástæðu til að óttast að
sáttmálinn verði notaður til að
bæla niður almenna uppreisn,
ef til hennar kæmi í einhverju
bandalagslandinu. En þessar
efasemdir munu sennilega
hverfa í skuggann fyrir vax-
andi opinberum umræðum um
hina nýju hervæðingu, um
varnarmöguleika við Bremen-
Basle víglínuna, um afhendingu
amerískra og brezkra verk-
smiðja á skriðdrekum, flugvél-
um, flugvélamóðurskipum og
byssum. Með hliðsjón af hinni
auknu framleiðslu Bandaríkj-
anna á langfleygum sprengiflug-
vélum mun reynast erfitt að
sannfæra Rússa um, að allur
þessi viðbúnaður sé eingöngu
gerður í varnarskyni.
1 hinni minnisverðu bók sinni
Twenty-Five Years segir Grey
jarl af Falloden um hinn beizka
lærdóm, sem draga má af sög-
unni: —
Mikill vígbúnaður leiðir óhjá-
kvæmlega til styrjaldar . . .
Aukinn vígbúnaður, sem er ætl-
að að skapa hjá hverri þjóð
vitund um styrkleik og öryggi,
hefur ekki tilætluð áhrif. Þvert
á móti vekur hann grun um
styrkleik annarra þjóða og ótta-
kennd. Óttinn fæðir af sér tor-
tryggni og Ijótar ímyndanir af
ýmsu tagi — það var þetta,
sem gerði styrjöldina (1914)
óumflýjanlega.
Svo kann að fara, að árið
1949 verði talið örlagaríkt í
sögu mannkynsins. Ef hið
nauma tækifæri sem nú er til
samninga um raunverulega
slökun á þeirri spennu, sem ríkir
á milli austurs og vesturs, verð-
ur ekki gripið, munu tvær stór-
veldablakkir, sem líta hvor á