Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 30

Vísmdamenn, sem standa föstum fótum í
veruleikanum, tala í alvöru um —
Rakettuflug út í geiminn.
Grein úr „The Listener“,
eftir Charles Gibbs-Smith.
EGAR ég las um geimfarið
í blaðagrein, hugsaði ég
með söknuði til þeirra Jules
Verne og H. G. Wells. En svo
minntist ég þess, að nafns James
Forrestal hefur verið getið
í sambandi við þessa fram-
tíðardrauma. Forrestal er land-
varnaráðherra Bandaríkjanna.
Ég tók því blaðið aftur og
las greinina af meiri athygli. Það
var ekki um að villast, Forrestal
hafði talað um það, sem hann
kallaði „Áætlunin um geimfar
sem fylgihnött jarðarinnar“, er
hann sagði að yrði í framtíðinni
í höndum nefndar þeirrar, sem
stjórnar tilraunum með fjar-
stýrð flugskeyti.
Landvarnaráðherra Banda-
ríkjanna getur ekki verið þekkt-
ur fyrir að láta bendla sig við
rómantískar draumsýnir, sem
eiga ekki neina stoð í veruleik-
anum. Þegar þetta hafði að
fullu runnið upp fyrir mér, varð
mér órótt innanbrjósts — ekki
ósvipað því, þegar við fréttum,
að Þjóðverjar væru að gera til-
raunir með langfleygar rakett-
ur. Og svo liðu ekki nema nokkr-
ir mánuðir áður en þessi þokka-
skeyti fóru að detta niður við
dymar hjá okkur.
Sá sem fyrstur vakti máls á
ferðalögum út í geiminn, var
Rússi, Ziolkovsky að nafni; það
var í tímaritsgrein árið 1895.
En aðeins örfáir hugsandi menn
tóku hann alvarlega. Og jafnvel
þeir hljóta að hafa átt erfitt með
að gera greinarmun á óraunhæf-
um óskadraumum og vísindaleg-
um staðreyndum. En löngu áð-
ur en þrýstiloftsflugvélar og V2-
skeyti urðu til, jafnvel áður en
nokkur flugvél hafði lyft sér
til flugs, var mönnum ljóst, að
rakettan var hið kjörna farar-
tæki til þess að komast á til
tunglsins eða eitthvað þangað,
sem aðdráttarafls jarðar gætti
ekki! Rakettan á sér furðu langa
sögu. Kínverjar fundu hana upp