Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 122

120
ÚRVAL
„Gæti ég kannske gert eitt-
hvað fyrir þig, Jan?“
„Nei,“ svaraði Jan löngu
seinna, og þeir héldu áfram
heim á leið.
Kvöldið eftir fór Jan til
Holdersby, þar sem Anna María
Battersby og móðir hennar
bjuggu. Hann vissi ekki, hvern-
ig hann átti að komast að efn-
inu, en loks fékk hann Önnu
Maríu til þess að koma með
sér út og þá sagði hann henni,
hvernig komið var. Hann stóð
þarna í kvöldhúminu og horfði
á hana þar sem hún sat á
garðbroti. Og Anna María var
þess virði, að horft væri á hana
— hún var falleg og þrifleg
eins og lamb í haga.
„Jan, elskan mín,“ sagði hún
loks. „Mér dettur ráð í hug.“
„Hvaða ráð er það?“
„Hlustaðu á mig,“ sagði hún.
„Við getum áreiðanlega sloppið
við þetta.“
„Sloppið við þetta?“
„Já! Við förum bara til
Bradfield og giftum okkur þar
í kyrrþey. Þá fær hans hágöfgi
ekkert að vita, fyrr en við höf-
um verið — fyrr en það er orð-
ið of seint.“
Jan íhugaði málið um hríð.
„Anna María,“ sagði hann að
lokum. „Mér blöskrar að heyra
til þín. Ég er alls ekki viss um,
að þetta væri heiðarlegt. Nei,
ef við gerðum þetta, myndi
okkur alltaf finnast, að við vær-
um svikarar.“
„Ef einhver færi að malda í
móinn, gætum við bara sagt, að
við hefðum ekki vitað af því.“
„Já, en við vitum það,“ sagði
Jan þrár.
Og þar sem hún gat með
engu móti fengið hann ofan af
þessari skoðun, lét hún undan.
„Jæja þá,“ sagði hún, „það er
víst bezt að hafa það svona, þó
að það sé hart.“
„Það var rétt — það gleður
mig, að þú vilt vera heiðarleg
stúika,“ sagði Jan. „Þetta er
þá ákveðið mál. Nú eigum við
bara eftir að hitta hans hágöfgi
og fá að vita, hvenær hann
hefur hentugleika. Við biðjum
hann að velja einhvern dag,
þegar hann hefur frí, og svo
giftum við okkur þann dag.“
,,Gott,“ samsinnti Anna, þeg-
ar hún hafði íhugað uppá-
stunguna um stund. „Þó að
þetta séu harðir kostir, þá
verður víst að halda lögin, eins
og sagt er. En þetta er óneit-
anlega skrítið og ég hef aldrei
heyrt minnst á það fyrr.“