Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 110

108
TJRVAL
Mully gefur mér alltaf heitt
romm og síróp.“
„En ég hef ekkert romm. Þér
getið fengið svolítið af sírópi,
þá getið þér beðið eftir romm-
inu þangað til á morgun.“
„Æ, guð minn góður — það
er enga hjálp að fá hjá kven-
fólkinu. Þér talið alveg eins og
hún Mully.“
„Vesalingurinn, að hún skuli
þurfa að dragnast með yður
dags daglega!“
„ Æ — ég hefði átt að vita
betur og búast hvorki við
skynsemi né samúð í Lanca-
shire.“
„Svei!“ hreytti konan út úr
sér. „Yorkshire!“
„Nei, nú er nóg komið!“ æpti
Sam. „Ég ætla ekki að sitja
undir fleiri móðgunum. Ég fer
með fyrstu lest í fyrramálið
heim til Mullyar."
Og hann stóð við orð sín.
Þegar Sam Small kom iabb-
andi yfir almenninginn í rökkr-
inu, varð hann allt í einu dap-
ur í skapi, því að þá fyrst mundi
hann eftir Sammywell.
„Æ, hamingjan góða,“ stundi
hann, „ef ég kem heim og hann
er þar fyrir, kemst Mully að
öllu saman og krefst þess að fá
að vita, hvar ég hefi verið —
og þá gengur nú eitthvað á.
Ég verð heldur að læðast.“
Sam læddist að húsinu og
gægðist inn um gluggann. Og
þarna sat Mully í hægindastóln-
um fyrir framan arininn, en
Sammywell las upphátt fyrir
hana.
Sam fann til undarlegs von-
leysis og einstæðingsskapar,
þegar hann sá ókunnan mann
sitja þarna inni, meðan hann
stóð sjálfur úti fyrir, dauð-
þreyttur — og sárlangaði í góð-
an tesopa.
Hann gekk út í garðinn og
fór að kasta smásteinum í rúð-
una. Eftir nokkra stund opn-
uðust dyrnar og ljósglætu lagði
út. I sama bili heyrðist rödd
Mullyar innan úr stofunni, og
Sam fékk ákafan hjartslátt,
þegar hann heyrði hana.
„Ef það eru Kidderlykrakk-
arnir sem láta svona, Sam, þá
skaltu segja þeim að hætta
þessum fíflaskap.“
„Suss,“ hvíslaði Sam.
„„Sammywell! Ég þarf að tala
við þig. Hittu mig við hornið á
almenningnum.”
„Hvað er þetta, elskan mín?“
kallaði Mully.
„Ekkert,“ hrópaði Sammy-
well. „Ég held, að ég fari í