Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
eða sú sem ég talaði við gæfi
mér náttúrlegt tækifæri til þess.
Og ég tók aðeins dæmi úr eigin
reynslu. Kona hrósar kápunni
minni. Ég segi: ,,Já, ég er
ánægð með hana. Raunar er svo
ástatt fyrir mér, að ég á aðeins
ný föt, því að Gestapo tók allt
sem ég átti.” Þá er spurt með
semingi: ,,Þér eigið þó ekki við
þýzku Gestapó?" „Jú, auð-
vitað, hvaða lögregla önnur
ætti það svo sem að vera?”
„Jæja, ég hélt ekki að . . . ”
Undanfarin þrjú ár hef ég
oft sagt við fólk úr hernumdu
löndunum, þegar það talaði
mikið um þjáningar hernáms-
áranna: „Við skulum ekki met-
ast um, hver hefur orðið að
þola mest.” En í Þýzkalandi
fannst mér rétt að gefa að
minnsta kosti ófegraða mynd
af matvælaástandinu bæði nú
og á stríðsárunum. Þjóðverjar
hafa ríka hnejigð til að trúa
því, að allar þær þjóðir, sem
teljast til sigurvegaranna, lifi
í allsnægtum, og að engin
skömmtun sé þar lengur. Og
þenna misskilning er auðvelt
að leiðrétta.
Margt af því fólki, sem ég
hitti, gerði sér Ijósa grein fyrir
ástandinu eins og það er í raun
og veru. En vegna þess, hve það
hefur lifað einangrað, er þekk-
ing þess gloppótt. Og það er
þyrst í fróðleik um atburði og
andlega þróun í öðrum löndum.
Þetta fólk óskar eftir upplýs-
ingum bæði vegna sjálfs sín og
til þess að miðla samlöndum
sínum.
Margir munu ef til vill koma
með þá mótbáru, að aðeins lít-
ill minnihluti Þjóðverja séu
vakandi og hugsandi á sviði
stjórnmálanna. Það er sjálfsagt
rétt. En það er þessi minnihluti,
sem andleg viðreisn þjóðarinnar
hlýtur að byggjast á. Og því
fámennari sem hann er, þeim
mun þýðingarmeiri er hver
einstaklingur hans. Þeir einir
eru færir um að leysa vandann.
En sá stuðningur og sú hvatn-
ing, sem við getum látið þeim
í té, mun ráða miklu um sigur
eða ósigur þeirra í baráttunni.
CND CND
„Hellirðu brennivíni í þig um hábjartan daginn? Drekktu
heldur vatn, það slekkur þorstann."
„Slekkur þorstann? Hver kærir sig um að slökkva þorstann?"
— Dagens Nyheter.