Úrval - 01.04.1952, Blaðsíða 12

10
ÚRVAL,
skiptir ekki svo miklu máli.
Jónas hefur alltaf fengið að
taka heim með sér félaga sína,
þeir hafa setið í kytrunni hans,
spilað á spil eða teflt og ég hef
gefið þeim eitthvað af því sem
til var, súkkulaði eða annað.
Við hjónin höfum lokað að okk-
ur, og ef þeir verða of hávær-
ir, þá biðjum við þá um að stilla
sig svolítið. Á afmælisdaginn
hans hef ég alltaf haft smá-
veizlu, en oft hafa nágrannakon-
ur mínar furðað sig á að ég
skuli nenna að leggja á mig slíka
fyrirhöfn. Það er synd, að þær
s'kuli ekki skilja, að börnin verða
að finna að heimiiið sé opið.
Meðan það er ekki misnotað,
þykir mér vænt um að heimilið
okkar sé samkomustaður fyrir
vini drengsins míns.“
,,Hvort þetta er mitt heimili
líka?“ segir Jonni. „Auðvitað.
Hvort ég má taka félaga mína
heim með mér? Já, það hef ég
alltaf rnátt. En það verður ekki
sagt um suma félaga mína. Oft
þegar ég kem til að sækja ein-
hvem félaga minn, er mér ekki
hleypt inn. Bíddu svolítið, segir
mamma hans, og svo verð ég
að standa úti á tröppum. Það
er óskemmtilegt, rétt eins og
maður sé ekki í húsum hæfur.
Það er auðvitað þröngt, en það
er engin afsökun. Með þessu
móti neyða þau unglingana
til að fara út á götuna.
Stundum segja pabbi og
mamma, þegar ég kem seint
heim: mundu, að þú þarft að
vakna snemma, eða eitthvað á
þá leið. Það er gott, að þau skuli
ekki rífast, því að rifrildi gerir
mig þrjózkan. Þegar pabbi
heimtaði að ég væri alltaf kom-
inn inn klukkan níu, v a r ð ég
að vera úti til ellefu, bara til
að þrjózkast. Ég veit ekki hvort
þér skiljið þetta, en svona er
það.“
I sveitinni er vandamáíið öðru
vísi vaxiö. Þeir unglingar sem
taka þátt í landbúnaðarstörfun-
um, hafa langan vinnudag, og þá
verða kvöldin styttri. Fjarlægð-
in milli heimilanna og myrkrið
meina þeim einnig útivistar á
sama hátt og unglingunum
í bæjunum. Unglingarnir eru
því flest kvöld heima — á-
samt öðrum meðlimum fjöl-
skyldunnar. Það er setið í
eldhúsinu, hlustað á útvarp eða
lesið. Ef gestur kemur, er kaffi-
kannan sett yfir og allir fá sér
sopa.
Er þetta fyrirmyndin ? Er það
þetta, sem við óskum til handa
æskunni almennt? Það er var-
hugavert að ofmeta hið nána
fjölskyldulíf í sveitunum, sem
tíðum er afleiðing atvinnuhátta
og hefðar. og erfitt að flytja
slíka samlífshætti til bæjanna
þar sem allar aðstæður eru gjör-
ólíkar.
co ★ 03