Úrval - 01.04.1952, Blaðsíða 90

88
ÚRVAL
horfið — allmargar dósir af nauta-
kjöti og nokkuð af grænmeti og á-
vöxtum.
Hann var í miklu uppnámi og leit
á atburðinn sem persónulega móðg-
un við sig. Ég held honum hafi fund-
izt þetta setja blett á sæmd sína sem
liðþjálfa, en hann tekur sæmd sina
eins alvarlega og munkur eið sinn.
Hann var einráðinn í að grafast fyrir
-lejmdarmálið og láta skálkinn svara
til sakar, enda þótt það yrði síðasta
verk hans á þessari jörð.
Hann settist andspænis mér og
rautt og reiðilegt andlit hans var
vott af regninu.
„Ég skil þetta ekki,“ sagði hann.
„Ég talaði við alla piltana, en þeir
vita ekki meira en ég. I fyrstu hélt
ég að það væri Hómer, en hann þver-
neitar. Ég veit, að honum er alveg
fyrirmunað að segja sannleikann, en
í þetta skipti lá við að ég tryði hon-
um. Jafnvel þegar ég hótaði honum
að lumbra betur á honum en nokkru
sinni fyrr, lét hann sig ekki.
Eftir að ég hafði spurt piltana, fór
ég að athuga málið sjálfur. Nokkrar
bárujárnsplötur á gafli skálans höfðu
verið losaðar og var aðeins tyllt með
fáeinum stuttum nöglum. Fljótt á
litið bar ekki á neinni missmíð, en
ef komið var við plöturnar, duttu þær
af. Einhver utanaðkomandi hlaut að
hafa valdið þessu, því að ef það var
Hómer eða einhver af félögunum, þá
gátu þeir stolið því sem þá lysti, án
þess að vera að hafa fyrir því að
brjótast inn.
Ég starði á hann. „Hver heldur
þú að það sé?“
Liðþjálfinn les mikið af leynilög-
reglusögum. Hann hefur tekið upp
á því hérna í útlegðinni, í frumskóg-
inum. Eins og margar einlægar og
einfaldar manneskjur, verður hann
fyrir áhrifum af því sem hann les
eða sér í kvikmyndum; og stundum
fer hann að leika leynilögreglumann.
Það var sá gállinn á honum núna.
Hann skimaði til hægri og vinstri,
eins og til að fullvissa sig um, að
enginn heyrði til okkar. Síðan hvísl-
aði hann: „Ég held að eitthvað af
gulu djöfltmum sé á sveimi hérna
nálægt.“
Mér lá við að skella upp úr, svo
hátíðlegur var hann, en ég þorði það
ekki af ótta við að særa hann. Ég
sagði því alvarlega: „En það eru
engir japanar á þessum slóðum. Þeir
hafa aldrei komizt nær okkur en til
næstu eyjar. Til þess að komast hing-
að, yrðu þeir að synda yfir fjörutíu
mílna leið og brjótast síðan gegn-
um frumskóginn.“
„Ég trúi þeim til alls,“ sagði
hann.
„Negldir þú plöturnar fastar aft-
ur?“ spurði ég.
„Já. Þeir geta áreiðanlega ekki
losað þær, nema með því að gera
svo mikinn hávaða, að það heyrist
til þeirra."
„Jæja, þú hefur gát á öllu og seg-
ir piltunum að vera líka á varð-
bergi."
Liðþjálfinn fór. Ég varð allt í
einu órólegur og óskaði þess að
hann hefði tafið lengur. Tilgáta hans
um að japanar leyndust í frrunskóg-
inum í námunda við okkur, var ö-
hugnanleg. Enda þótt ég hefði ekki
tekið tilgátuna alvarlega, gat ég
ekki hafnað henni með öllu. Það
var ekki óhugsandi, að þeir hefðu
synt þessar fjörutíu milur eða búið
sér til fleka og róið yfir sundið að
næturlagi. Og þeim gat hafa tek-
izt það, sem var ótrúlegra — áð
brjóta sér leið um hundrað mílna
veg gegnum ægilegan og saman-
fléttaðan frumskóginn. Ef þeir voru
á næstu grösum, ef þeir gátu brot-
izt inn í birgðaskemmurnar án
þess að nokkur yrði þeirra var, þá
vorum við allir í lífshættu. Þeir
gátu læðzt að okkur sofandi og
skorið okkur á háls, eða, ef þeir
kæmust yfir handsprengjubirgðir
okkar, gætu þeir sprengt okkur í
loft upp án minnstu fyrirhafnar.
Þetta var áreiðanlega ekki til að
skopast að.