Úrval - 01.04.1952, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
snögglega og stóð á fætur til að
blanda í glasið.
„Ég verð að segja, að þetta slys
mitt varð mér til ánægju," sagði hún.
„Þessar tvær stundir hafa verið mjög
skemmtilegar. Við verðum ao endur-
taka skemmtunina."
„Ekkert væri mér kærara,“ sagði
ég af þeirri dirfsku sem vínið hafði
gefið mér. „Hvað segirðu urn morg-
undaginn um sama leyti?“
„Ágætt,“ sagði hún og hellti í
glasið mitt. „Þetta hefur verið sér-
stök ánægja fyrir okkur Nicole. Við
hittum svo fáa. Nicole vinnur og ég
les mikið."
Skömmu seinna sagði hún: „Þú
hlýtur að hafa tekið eftir að ég horfði
mikið á þig í bílnum á leiðinni heim."
„Já, ég tók eftir því.“
„Það var af sérstakri ástæðu. Mér
fannst þú minna mig svo mikið á
pabba. Eg hef aldrei tekið eftir því
fyrr, enda get ég varla sagt ég hafi
þekkt þig, og þegar þú varst yngri
voru andlitsdrættirnir mýkri. Nú
eru þeir orðnir skarpari og við það
hefurðu líkzt honum ótrúlega mik-
ið.“
Einhver innri rödd sagði mér að
nú væri bezt fyrir mig að fara. Allt
sem skeð hafði var svo óvænt, svo
gerólíkt því sem ég hafði gert mér
í hugarlund á leiðinni í bílnum. Mér
fannst allt í einu sem við værum
gamlir vinir, að við bærum hlýjar
tilfinningar hvort tii annars, en
hversvegna vissi eg ekki; af þeirri
varkárni sem stjórnað hafði öllu lífi
mínu hugsaði ég að ef til vill væri
þetta allt tilkomið fyrir áhrif víns-
ins, sem ég hafði drukkið, og að
bezt væri að losna við áhrif þess
áður en lengra væri haldið. Ég stóð
upp og sagði: „Þetta hefur verið
mjög ánægjuleg stund. Ef ég er vel
kominn á morgun þá kem ég.“
Mary hló. „Auðvitað ertu veíkom-
inn!“
„Bien sur,“ sagði Nicole.
Ég ók af stað, ennþá sem í leiðslu,
í vitund þess að eitthvað mikilvægt
hefði gerzt, þó að mér væri ekki vel
ljóst hvað það var.
Eg fór ekki heim. Ég kærði mig
ekki um að hitta Enid, bæði af því
að ég var nógu ör af víni til þess
að orðaskipti okkar gætu leitt til
rifrildis, og eins af hinu að ég t'lldi
koma lagi á hugsanir mínar. Ég ók
því út með ánni og lét kvöldgoluna
leika um mig. Brátt fannst mér vím-
an horfin og ég fór að hugleiða það
sem skeð hafði.
Ég veit ekki hvort ég var ástfang-
inn af Mary á þessari stundu eða
ekki. Vissulega var ég gripinn sterkri,
holdlegri þrá, og sú uppgötvun
mín, að Mary væri allt öðruvísi en
ég hafði haldið, kom mér mjög á
óvart. Það var ekki svo að skilja
að hún hefði fleygt sér í fang mér,
en ég vissi að ef ég vildi gæti ég
fengið að njóta hennar, og ég vissi
líka að það var það sem hún vildi,
og að hún vissi að mér var kunnugt
um þennan fúsleik hennar. Hvorki
orð né hreyfing hafði fallið er túlka
mætti sem boð, og þó vissum við
bæði ailan hug hvors annars. Þeir
sem orðið hafa ástfangnir á miðj-
um aldri skilja hvað ég á við.
Það var komið fram jrfir miðnætti
þegar ég kom heim. Eg ók bílnum
inn í skúr og Enid hlýtur að hafa
heyrt mig loka skúrhurðinni, en hún
lét ekki sjá sig. Mér stóð á sama.
Á leiðinni heim hafði ég tekið ákvörð-
un. Ég vissi að milli min og Enid
var nú öllu lokið. Við gætum talað
kurteislega hvort við annað vegna
barnanna, en umfram það mundum
við ekki einu sinni ræðast við.
Um morguninn borðaði Enid með
mér morgunverðinn eins ogvenjulega.
Hún virtist sérstaklega glaðleg og
ræðin og venju fremur áhugasöm
um fyrirhugaða breytingu á dagstof-
unni. „Skemmtirðu þér vel í gær-
kvöldi ?“ spurði hún.
„Já," sagði ég og bætti við kæru-
leysislega: „Við fórum nokkrir sam-
an til Williamsport í kylfuknattleik."
Hún hellti aftur í boilann hjá mér