Úrval - 01.04.1952, Blaðsíða 101

MR. SMITH
99
Þegar hún settist tók ég eftir að
hún hellti ekld vínblöndu heldur
sherry í glasið sitt. Hún sagði: „Ég
skal segja þér dálítið, en það er
leyndarmál. Lögfræðingurinn minn
er að reyna að fá riftað skuldbind-
ingunni sem bindur mig hér hálft
árið. Ég veit ekki hvort það tekst,
•og ég býst raunar ekki við að það
muni breyta miklu um lifnaðarhætti
mína. Sennilega kæmi ég hingað
jafnt eftir sem áður. En mér er illa
við að vera bundinn við ákveoinn
stað."
Með þverrandi dagsbirtunni varð
útsýnið yfir borgina mildara og
mýkra. Eg fékk aftur í glasið og í
þriðja sinn og það færðist yfir mig
vellíðan. Mér varð liðugra um tungu-
tak, og þó ég muni ekki um hvað
við töluðum, hljótum við að hafa tal-
að mikið.
Allt í einu sagði Mary: „Ö, ég
var búin að gleyma bílnum! Eg
ætla að biðja Alexander að láta
sækja hann. Eg kem undir eins
aftur."
Þegar hún var farin sagði Nicole:
„Hún er yndisleg kona." Og ég svar-
aði: „Já. Við höfum ekki sézt lengi.
Það var næstum eins og tvær ókunn-
ugar manneskjur hittust."
„Hún er sérstaklega hlý í viðmóti,"
sagði Nicole, „og ákaflynd. Við höf-
um ferðast mikið saman."
Það var skrítið að þegar hún lýsti
Mary skyldi hún nota tvö orð sem
mér hefðu aldrei dottið I hug í sam-
bandi við hana. En kannski hafði
hún rétt fyrir sér. Ég hafði aldrei
kynnzt Mary náið, og hún var vissu-
lega nógu elskuleg núna.
Þegar Mary kom aftur sagði hún:
„Af hverju borðarðu ekki með
okkur ? Við Nicole erum bara
tvær. Okkur þætti mjög vænt um
það.“
„Nei, þakka þér fyrir. Það er
komið fram yfir matmálstíma minn
og ég hef ekki einu sinni hringt
heim." Mig langaði til að vera kyrr,
en eitthvað hélt aftur af mér ef tií
vill fannst mér ég ekki alveg eiga
heima hér — ekki ennþá.
Þá sagði Mary: „Hefur þú nokk-
um tíma gert þér lióst, Wolcott,
að þú hefur tiltakánléga fallegar
hendur?"
Eg hló. „Ónei, ég hef aldrei hugs-
að um þær öðruvísi en sem hendur."
Allt í einu varð ég vandræðalegur
eins og alltaf þegar mér eru slegnir
gullhamrar, einkum ef kona gerir
það. Hún færði sig framar í stóln-
um og hallaði sér áfram. „Má ég
líta á þær?"
Ég rétti fram hendurnar með lóf-
ana upp, hikandi og hálfvandræða-
legur. „Nei, aðra í einu," sagði hún
og hló. „Þá hægri fyrst, ég hef gam-
an af að lesa í lófa." Augu hennar
urðu allt í einu skær og tindrandi
og stillileg framkoma hennar gjör-
breyttist og þó hafði hún aðeins
dreypt á sherryglasinu. Þegar hún
tók hönd mína milli handa sér skeði
eitthvað sem var upphafið að öllu
saman. Einskonar straumur fór um
mig allan og eitthvað inni í mér
sagði: „Þama er tækifærið! Þarna
biður reynslan! Þama er allt! Þarna
er undankomuleið! Nú getur eitt-
hvað skeð hjá þér.“
Hún þrýsti hönd mina létt og sagði:
„Nicole sjáðu! Þetta er athyglis-
verð hönd!" Hún leit framan í mig,
hreinskilnislega og einkar vingjarn-
lega. „Þetta er kvalin hönd," sagði
hún og horfði beint í augu mér.
„Hvað er það sem kvelur þig?"
„Það veit ég ekki," sagði ég. „Ég
veit ekki til að ég sé kvalinn." En
ég skal játa að mér varð dálítið ó-
rótt. Ég fann roða hlaupa fram í
kinnar mér og leit undan.
„Ertu hamingjusamur?" spurði
hún.
„Svona eins og gengur og gerist,
býst ég við."
Svo hló hún, og það var ákafi í
hlátrinum. „Hvort sem væri kemur
mér það raunar ekki við. Við skul-
um gleyma þessu. Eitt glas áður en
þú ferð." Hún sleppti hönd minni