Úrval - 01.04.1952, Blaðsíða 43

SAMYRKJUÞORP 1 ISRAEL
41
og járnsmíðaverkstæði. Með
anknurn þroska vex þátttaka
barnanna í atvimiulífi þorpsins.
Elztu börnin vinna tvo tíma á
dag í hinum ýmsu starfsgrein-
um.
Ég bjó nokkra daga í íveru-
húsi fyrir fullorðna, snotru
einbýlishúsi með fjórum her-
bergjum. Umhverfis húsið var
fallegur blórnagarður og á suð-
urhlið blómskrýdd verönd. Ég
vildi búa þarna um skeið til að
reyria að skilja betur þessa
nýju lífshætti, sem eru svo
ólíkir því sem við eigum að
venjast. Herbergið var 15 m2
að stærð. Öðrum megin bjuggu
hjón og hinum megin fjórir
piltar, ókvæntir. 1 fremsta her-
berginu bjuggu maður og
kona, sem voru nýflutt saman.
1 herberginu mínu var þægilegt
rúm, bókahillur, skrifborð,
tveir hægindastólar, klæðaskáp-
ur, útvarp, heimagerðir list-
munir og nokkrar prentmyndir
af þekktum listaverkum á
veggjunum. Það kom mér dá-
lítið undarlega fyrir sjónir að
ekki skyldu vera neinar per-
sónulegar eignir í þessum hús-
um. Allur búnaður var sameign
þorpsfjölskyldunnar. Um val
þeirra hljóta smekkmenn að
hafa fjallað því að ég kunni
ágætlega við mig. (Hugsið ykk-
ur þann létti að losna við all-
ar áhyggjur af húsgögnum og
sængurfatnaði, að ekki sé
minnzt á allt skranið sem að
mönmun safnast með aldrin-
um).
f herberginu hjá piltunum
fjórum voru eitt kvöldið fjör-
ugar samræður. Við vorum þar
tólf samankomin. Ég var and-
mælandi og varð á þann hátt
margs vísari. Þetta var mest
ungt fólk, klætt hversdagsföt-
um: stúlkurnar í leikfimisbux-
um og hvítum blússum og pilt-
arnir í kakíbuxum og hvítri
skyrtu. Við töluðum meðal
annars um fatnað og hafði ég
orð á því að það hlyti að vera
leiðigjarnt, að minnsta kosti
fyrir kvenfólkið, að vera allt í
eins fötum, jafnvel þótt þau
væru snotur. En stúlkurnar
sögðu, að rós í hárinu eða
blússunni gætu haft meiri áhrif
en allir tízkukjólar heimsins.
Auk þess væri spariklæðnaður
ekki allur eins.
En eru ekki einhverjir sem
svíkjast undan við vinnu þeg-
ar menn bera ekki úr býtum
eftir afköstum? spurði ég.
Þetta var bersýnilega ekki
ný spurning. Að sjálfsögðu eru
ekki allir jafnduglegir, enda
þótt menn reyni að velja sér
störf eftir hæfileikum. En eftir
nokkurra ára vinnu í þorpinu
dettur engum í hug að svíkjast
um. Þvert á móti: menn hjálpa
þeim er ekki megna að ljúka því
verki sem þeim er falið. En
þetta skilja ekki aðrir en þeir
sem reynt hafa, sögðu þau.
Ég vakti máls á hættunni
sem því fylgir að einangra sig
6