Úrval - 01.06.1956, Blaðsíða 92

90
tJRVAL
frænka mín. Gerðu svo vel að koma
inn."
Lucienne þokaði sér ófús til hliðar
og hleypti honum inn. Áður en hún
gaf mér ísinn, setti hún annan stól-
.inn við fótagaflinn og bauð Jim sæti.
„Monsieur talar frönsku ?“ spurði
hún um leið og hún settist á hirrn
stólinn við höfðagaflinn.
„Svolítið," svaraði hann.
„Frsenka mín er veik af inflúenzu."
,,Já, ég' veit það."
„Herra Talbot hefur verið einstak-
lega hugulsamur," sagði ég til að
rjúfa þögnina sem varð. „Hann hefur
komið í nokkrar sjúkravitjanir."
„Einmitt," sagði Lucienne. „Það
er slæjnt að frænka mín skyldi ekki
geta verið hjá okkur meðan hún
var veik," sagði hún við gest minn.
„Það hefði verið þægilegra fyrir
hana og vini hennar. En húsmóð-
irin hérna veit, að hún á ættingja
í nágrenninu."
Okkur Jim var skemmt, við skild-
um bæði hvað hún var að fara. Hún
vilcli minna á fjölskyldu mina og
leggja áherzlu á heiðarleik minn,
sem henni fannst að hefði verið mis-
boðið með heimsóknum hans.
..Það veit ég líka," sagði kunningi
minn og brosti alúðlega. „En það
getur verið hræðilega einmanalegt
að liggja aleinn í rúminu." Hann
varð vandræðalegur þegar hann sá
að Lucienne leit niður. „Ég á við að
nmður vill gjaman fá einhvern til
að tala við.“
„Það er rétt, herra minn," sagði
Lucienne. „Maður þráir félagsskap.
En það er betra að tveir eða þrír
'gestir komi í einu. Það er minna
þreytandi, en að fá einn gest. Þá
getur maður hvilzt meðan gestirnir
tala saman. Og,“ bætti hún við eftir
andartaksþögn, ,,þá veit húsmóðirin,
að það eru vinir í sjúkravitjun."
„Húsmóðirin veit, að ég er veik,"
sagði ég. „Þú hefur sagt henni það.
Og veikt fólk fær heimsóknir. Það
er gamall siður i Ameriku."
Lucienne yppti öxlum. „Ef til vill.
En þú ert í Frakklandi. Ég' er að
hugsa um hvað aðrir hugsa."
„Þér hafið rétt fyrir yður, ma-
dame,“ sagði gestur minn um leið
og hann stóð upp. „Ég fullvissa yður
um, að framvegis skal ég taka tillit
til þess hvað aðrir hugsa." Það var
glampi í augum lians um leið og
hann rétti henni höndina í kveðju-
skyni.
Á Allraheilagramessu.
Lucienne frænka hætti að heim-
sækja mig eftir að ég var orðin
frisk. Ég var henni mjög þakklát
fyrir umhyggju hennar, en þegar ég
reyndi að þakka henni, vildi hún
ekki heyra það.
„Þú ert bróðurdóttir Pauls," sagði
hún. „Maður hefur skyldur gagnvart
fjölskyldunni."
Þetta kom dálítið ónotalega við
mig; með þessum orðum gaf hún
mér til kynna, að umhyggja hennar
væri meira sprottin af skyldutilfinn-
ingu en ástúð. Þó veitti ég því at-
hygli í hvert skipti sem ég kom til
kvöldverðar, að eitthvað sérstakt var
á borðum handa mér, einhver réttur
sem ég hafði mælt áður, og kvöld
eitt þegar ég hafði orð á því að
mig langaði að skreppa einn dag