Úrval - 01.06.1956, Qupperneq 96

94
ÚRVAL
með mér einhvern daginn og fá apé-
ritif.“
„Þakka þér fyrir," sag'ði ég' dá-
lítið vandræðaleg.
„Gróða nótt þá, kæra frænka,"
sagði hann. „Ég vona að þú sofir
vel í — herberginu."
„Áreiðanlega," sagði ég glaðlega.
Svo kvaddi hann og fór.
Lucienne fylgdi mér upp í herbergi
Pierre. Þegar hún hafði lokað hurð-
inni á eftir sér sagði hún: „Ef þú
ert ekki of þreytt, ma pctite, langar
mig til að tala svolítið við þig."
„Mig lika," sagði ég. „Af hverju
er Pierre búinn að fá eigin íbúð?"
„Fyrir tveim árum, þegar Pierre
var átján ára, gáfum við honum íbúð
i afmælisgjöf. Pierre var í sjöunda
himni. Það gaf honum sérstöðu gagn-
vart skólafélögunum. Áður höfðu
þeir borið virðingu fyrir honum fyrir
gáfur, nú litu þeir upp til bans sem
veraldarmanns. ‘ ‘
„En hvað um stúlkuna?" spurði
ég hikandi.
„Ég kem að henni," sagði Lu-
cienne. „Á hverjum sunnudegi var
húsfyllir af vinum Pierre í íbúðinni
hans. Þeir röbbuðu saman, sungu og
dreyptu á víni. Það var einn vinur
hans sem kom með Láru í sunnu-
dagsgleðskap til hans. Hún var belg-
ísk og stundaði nám við Sorbonne.
Hún var af fátæku fólki og hafði
lítið fé handa á milli. 1 hreinskilni
sagt, veit ég ekki hvort það var
Pierre eða ibúðin, sem heillaði hana.
En eitt er víst, að viku síðar var
hún flutt inn til hans."
„Var Pierre ástfanginn af henni?"
spurði ég.
Lucienne hnyklaði brúnirnar og
leit út í bláinn. „Það er spuming,
sem enginn getur svarað, ekki einu
sinni Pierre sjálfur, ef hann vill
vera heiðarlegur. Hið eina sem ég
get sagt, er að hann var mjög hreyk-
inn af henni, af sigri sínurn og af
sjálfum sér. Þegar reiðarslagið kom,
var það stolt fians sem særðist, öllu
meira en hjarta hans. Hann gat ekki
afborið að verða sér til athlægis."
„Hvemig til athlægis?" spurði ég.
„Hvað kom fyrir?"
„Hún fór frá honum til að giftast
öðrum. Þegar hún sagði Pierre frá
því, varð hann miður sín. Hann kom
heim um kvöldið örvita af sorg."
„Veslings Pierre," tautaði ég.
„Var það þá sem hann gerði það?“
„Nei, ekki fyrr en þrem vikum
síðar. Það voru vinir hans, sem ráku
hann til þess." Hún horfði með
ánægju á undrunarsvipinn á andlitl
mínu, „Það er von þú sért undrandi.
Enginn býst við því að vinir hans
verði til að reka hann í dauðann,
en þannig var nú samt um Pierre,
þótt hann vilji auðvitað ekki viður-
kenna það. Vinir hans höfðu öfund-
að hann af dyngj.unni hans, og Pierre
mun hafa verið nógu heimskur til
að gorta af henni við þá. Og þegar
þeir fréttu svo að fuglinn væri flog-
inn, hlógu þeir að honum, að sjálf-
sögðu ekki upp i opið geðið á hon-
um, en höfðu í stað þess á lofti illa
dulið skop og dylgjur, sem hlaut að
særa karlmannseðli hans. Ég er viss
um, að Pierre hefur fundizt, að hann
yrði á einhvern hátt að færa sönnur
á að hann væri karlmaður." Lu-
cienne frænka seig niður i stólinn