Úrval - 01.06.1956, Qupperneq 100

98
ÚRVAL
ur á málverki." fig sá að Súsanna
var á báðum áttum og ég ákvað
að leggja mitt lóð á metaskálarnar.
„Ef þú vilt heldur láta mála þig
í einkennisbúning, þá finnst mér þú
ættir að gera það,“ sagði ég. „Hvaða
máli skiptir tíminn? Það getur verið
gaman seinna meir að eiga hana
til minningar um herþjónustu þína.“
„Ég held," sagði Súsanna við Paul,
,,að þú hafir rétt fyrir þér. Málverk
á að vera ótímabundið."
Frændi þinn valdi kjólinn fyrir
Súsönnu, úr gullofnu, mjúku efni.
Pilsið var vítt, blússan þröng og axl-
irnar berar, en á berar axlir hennar
lagði hann klút úr svörtu siffon.
Gljásvart hárið lét hann greiða slétt
aftur og vefja það í sléttan hnút
í hnakkagrófinni. Eyrnalokkarnir
voru langir og gylltir, i stíl við kjól-
inn. Ég vil ekki segja, að Paul hafi
verið óheiðarlegur, því að myndin
var lík Súsönnu. En hann hafði bætt
einhverju við — kvenleik, já, og
seiðmögnuðum kynþokka. Þetta var
fevime fatale, kona sem ekki gat
látið neitt karlmannshjarta ósnortið.
Ég þarf ekki að taka það fram,
að Súsanna var himinlifandi. 1 fyrsta
skipti kyssti hún okkur bæði meira
af innileik en skyldurækni. Ég sagði
henni að Pierre mundi verða stór-
hrifinn af myndinni. „Hann verður
áreiðanlega bálskotinn í þér í annað
sinn,“ sagði ég. Hún brosti blítt
að þessu, og það var bros konu sem á
ljúfar endurminningar. Og þá var
það sem Paul lét út síðasta háspil-
ið. „Súsanna," sagði hann, „viltu upp-
fylla ósk listamanns? Ég er mjög
ánægður með þessa mynd. ViJ+" taka
á móti Pierre í þessum kjól þegar
hann kemur í orlof? Ég vil að hamt
sjái myndina klædda holdi sinnar
eigin konu."
„Trúirðu því,“ skrifaði Lucienne,
„að hún grét af fögnuði. Og þegar
Pierre kom heim, tók Súsanna á.
móti honum yndislegri en hann
hafði nokkurn tíma séð hana áður.
Mér kæmi ekki á óvart þó að ég
yrði amma innan tiðar."
Endurfundir.
Þrem árum eftir lok heimsstyrjald-
arinnar fékk ég bréf frá Lucienne,.
sem færði mér andlátsfregn Pauls.
Á umslaginu með sorgarröndinni
stóð nafn smábæjarins i nánd við
Tours þar sem Paul og Lucienne-
höfðu setzt að þegar Þjóðverjar her-
tóku París.
Tármn blettuð örkin talaði skýr-
ara máli en orðin um það hve miss-
irinn var henni sár. Lxf hennar var
algerlega tómt, skrifaði hún, og hún
þráði aðeins þann dag þegar hún
gæti lagzt til hvíldar við hlið Paxils
í Pére Lachaise.
Ég kom til Parísar þrem mánuð-
um seinna og Pierre tók, eins og
áður, á móti mér á stöðinni. Hann
var enn grannur, en i fari hans
gætti meira sjálfstrausts en áður.
Það var áhrifamikill virðuleiki í fasi
hans þegar hann fylgdi mér að bíln-
um, sem einkennisklæddur bílstjóri
opnaði fyrir okkur.
Sami virðuleikinn einkenndi harm
þegar hann kynnti mig Súsönnu,
stjúpsyni sínum og dóttur sinni, Mo-
nique, og sýndi mér hina ríkmann-