Úrval - 01.06.1956, Qupperneq 110

108
ÚRVAL
hún og sneri sér að Lucienne, ,,að
þú mundir sakna þessara heimsókna
á hverjum morgni? Og hvað mund-
irðu gera við tímann?"
,,Ég mundi finna mér eitthvað til
dundurs," sagði Lucienne. „Ég gæti
saumað, lesið eða hlustað á útvarp."
„TJtvarp á framandi tungu," sagði
frú Chatelaine. „Þú mundir ekki
skilja orð. Hefurðu hugleitt það ?“
Hún sneri sér að mér. „Pyrirgefið,
mademoiselle, að við tölum svona
hreint út úr pokanum, en þetta er al-
varlegt skref fyrir frænku yðar og
hún má ekki flana að neinu. Við
kunnum vel að meta þá höfðingslund
yðar að bjóða frænku yðar að búa
hjá yður, en sem vinir hennar verðum
við fyrst og fremst að hafa hamingju
hennar í huga. Þess ber að gæta, að
hún er farin að reskjast og það er
erfitt fyrir manneskju á hennar aldri
að byrja nýtt líf í öðru landi."
„Vissulega," samsinnti ég.
Prú Dubois kom fram með fleiri
mótbárur. „Málið er atriði sem þú
verður að taka til alvarlegrar íhug-
unar. Það snertir andlega velferð
þina. Það verður enginn prestur,
sem þú getur talað við á móðurmáli
þínu. Hvernig ætlarðu að hlýða á
messu?" Hún sneri sér að mér. „Eða
er kannski frahskur prestur í bænum
sem þér eigið heima í, mademoi-
selle ?“
„Nei, madavie, það held ég áreið-
anlega ekki," sagði ég.
„Þarna sérðu," sagði hún sigri-
hrósandi við Lucienne. „Og svo er
annað. Þú hefur alltaf sagt, að þú
vildir láta grafa þig í Pére Lachaise
í París hjá manninum þínum sáluga.
Þú getur ekki ætlazt til að frænka
þín fari að senda lík þitt til Prakk-
lands þegar þú ert dáin."
„Við skulum ekki tala um dauð-
ann,“ sagði frú Martin hvatlega.
„Það er annað mikilvægara þessa
stundina. Skoðun mín er, ef mér
leyfist að láta hana í ljós, að það
væri mjög misráðið af þér að yfir-
gefa okkur. Þú mundir vissulega
njóta margra veraldlegra þæginda,
en hjarta þitt mundi vera fullt af
söknuði."
„Ef skoðanir okkar og ráð skipta
þig einhverju máli," sagði frú Du-
bois að lokum, „þá held ég megi
hiklaust segja, að við erum allar á
móti þessari ráðagerð." Hún leit á
vinkonur sínar. „Er það ekki rétt?"
Þær kinkuðu kolli. Lucienne leit á
þær og hiýtt augnaráð hennar stað-
næmdist við hverja um sig. Svo sneri
hún sér að mér.
„Þú hefur nú heyrt álit þeirra,
væna mín," sagði hún og það va.r
angurbliða í röddinni. „1 stundar-
hrifningu gleymdum við að hug-
leiða þessi smáatriði, sem þó skipta
svo miklu máli. Við megum ekki rasa
um ráð fram. En hvað sem öllu líð-
ur,“ bætti hún við og leit með stoltu
brosi yfir hópinn við borðið, „þá
býðst manni ekki svona tækifæri á
hverjum degi."
„Nei, það segirðu satt," samsinntu
hinar hátíðlega.
Við sátum klukkutíma enn og
ræddum vandamálið, sem ekki var nú
lengur neitt vandamál. Það fór ekki
framhjá mér, að Lucienne naut i
ríkum mæli þess sem fram fór, því
að í hvert skipti sem áhuginn á