Læknaneminn - 01.04.1985, Síða 60

Herra Eyþór ásamt verðandi kollegum.
dyrum þessa ágæta húss og bauð
studenti medicini velkomna. Eftir
talsvert þóf var Ijóst að hann ætl-
aði með okkur annað í bíl sínum,
hvert var okkur ekki Ijóst. Eftir um
10. mín. ökuferð þá gægðist ég
upp fyrir sætið og sá að Eyþór var
nærri skriðinn ofan í bakpokann í
framsætinu en tilefni hræðslu okk-
ar var ökulagni Italans. Skömmu
seinna komum við að húsi með
gömlu skilti sem á stóð Hotel,
vægast sagt hrörlegt. Við fórum
inn (allt var skárra en ítalskur
bíltúr) og stuttu síðar vorum við á
leið upp á kvist eftir hröktandi
stiga. Við fyrstu sýn virtist her-
bergið nokkuð gott en þeir sem
smíðuðu hótelið hafa sjálfsagt
aldrei heyrt talað um 90 gráðu
horn því herbergið var langt frá
því að teljast rétthyrnt. Þó hafði
það að geyma stóran fataskáp en
uppá honum mátti geyma yfir 60
0,5 lítra bjórflöskur. Einhvern tíma
höfðu þessir veggir verið hvítir en
voru nú með torkennilegum gul-
brúnum lit. Þó voru hvítar skellur
að sjá víðs vegar og þá helst á
hurðinni og í kringum spegilinn á
baðinu. Uppruna þessara skreyt-
inga var ekki erfitt að rekja því
annar af tveimur starfsmönnum
hótelsins hafði sýnishorn af máln-
ingunni á öllum sínum klæðnaði
hvort sem það voru skór eða
buxur. Þessi ítalski þúsundþjala-
smiður hafði greinilega verið sett-
ur í að flikka upp á herbergið fyrir
komu studenti medicini en mis-
skilið málið og sett málningu á
skítugustu blettina og afganginn
á sjálfan sig. Herberginu fylgdi
baðherbergi með sturtu en sá galli
var á gjöf Njarðar að vatn var
skammtað og aðeins haft á tvo
tíma á dag og aldrei á sama tíma.
Það kom því iðulega fyrir að við
stóðum með sjampó í hárinu og
hálft andlitið rakað. Seinna kom í
Ijós að hóteleigandinn var að
spara vatnið, inn fluttu þrjár
Franskar stúlkur og meðan að
þær bjuggu þarna var nóg vatn,
bæði heitt og kalt. Hótelið var lítið,
aðeins um 30 herbergi og einu
gestirnir voru læknanemar. Það
var rekið af eldri hjónum og syni
þeirra, kerling stjórnaði öllu harðri
hendi, utan húss sem innan, þar á
meðal hundspotti er þau áttu.
Karlinn sagði aldrei neitt, sat bar
úti á svölum og dormaði. Það kom
síðar í Ijós að þetta fólk (sem stal
af okkur hádegismatnum) var
sterk efnað. Þau áttu öll nærliggj-
andi hús auk fjölda bíla og sumar-
hús við ströndina aukinheldur
sem karlinn var gömul kappakst-
urshetja.
í Palermo voru 20 skiptinemar,
fimm Júgoslavar, fimm Pólverjar,
þrír Tyrkir, einn Egypti, tveir ís-
lendingar, tveir Tékkar auk ítala.
Ekki hittum við ítalskan lækna-
nema fyrr en tveimur dögum eftir
komu okkar og þegar að því kom
töluðu þeir að sjálfsögðu ekki
ensku. Tyrki einn Emeni að nafni
gerðist sjálfskipaður túlkur hóps-
ins og fræddi okkur á því að einn
ítalinn héti Chaisso sem þýddi
hinn ruglaði en það reyndust orð
að sönnu. Enn fremur skildist okk-
ur að þeir væru mjög ánægðir að
sjá okkur en þar sem nú væri
fimmtudagur þá tæki því ekki að
sýna okkur sjúkrahúsið fyrr en á
mánudagsmorgunn, þ.e. sex dög-
um eftir að við komum til Palermo.
Þar sem Tyrkirnir voru búnir að
grafa upp forláta baðströnd, auk
þess sem sól var og 35 stiga hiti
ákváðum við að taka þessu með
jafnaðargeði og strunsuðum á
ströndina. Það var reyndar allt
annað en auðvelt því tuttugu mín-
útur í sikileyskum strætisvagni
eru lengi að líða. Einhverra hluta
vegna stóðu allir aftast í vagnin-
um og ekki komum við auga á
neinn kassa til að borga í svo við
hugsuðum sem svo að líklega
hefur mafían frítt í strætó fyrir
þrælana. En við óðum í villu og
svima því stuttu seinna nam
vagninn staðar og inn þustu big-
letti controli. Árangurinn lét ekki á
58
LÆKNANEMINN Vms - 38. árg.