Úrval - 01.04.1965, Side 11

TÍZKUSNILLINGURINN „COCO“ CHANEL
mestum breytingum í klæðaburði
fyrir kvenþjóðina á okkar tímum.
Sé konan laus við bryddingar, líf-
stykki, strútshatta og píslarvætti,
þá er það Chanel að þakka. Ef
konan gengur þægilega til fara, eftir
tízkunni, i hælbandaskóm, ullar-
peysum, léttum síðbuxum eða stutt-
um uilsum og getur farið inn i lág-
ar bifreiðir og út úr þeim, án þess
að hinn kvenlegi þokki liði fyrir
það, er Chanel svo fyrir að þakka.
Hún sníður fötin eftir vaxtarlaginu
og tekur til greina, ef konurnar
hafa mikla hreyfingu. „Hún er skyn-
samasta konan í Evrópu,“ segir
vinur hennar Pablo Picasso.
„Ég vil sjá konum fyrir fatnaði,
sem þær geta klæðzt árum saman,“
segir hún. „Það er sannur mun-
aður.“ Og það er liinn fyrirmyndar
Chanel-klæðnaður; hann er sígild-
ur, eins og allur frábærlega gerður
fatnaður. Uppáhalds dragtin henn-
ar, mjög Ijósbrún, er tveggja ára
gömul, og Chanel hefur gengið i
henni að staðaldri. Chanel klæð-
ist henni við hádegisverð, kvöld-
verð og við vinnu sína. Engin sýn-
ingarstúlka ber Chanel-dragt betur.
Lítill, stæltur líkami Chanel „sveifl-
ast“, segir hún „milli 103 og 105
ptinda.“ Teinrétt er hún um 160
cm á hæð.
Enn þann dag i dag er Chanel
furðulega lík unglingsstúlkunni,
sem kom til Parísar upp úr alda-
mótunum, og hún minnist þess, að
i töskunni hennar var þá aðeins
einn kjóll. Rödd Chanel er lág og
hás, nefið söðulbakað og nasirnar
þandar. Hún hefur „litið, svart,
svanaliöfuð", sagði Jean Cocteau
9
eitt sinn. Og skáldkonan Colette
lét í Ijós, að Chanel hefði „lítið
svart tarfshjarta.“
Þegar Chanel er að störfum, stend-
ur hún í miðjum vinnusalnum und-
ir björtum ljósum. Skæri hanga i
langri gúmmísnúru um háls henni,
en hverfa í langri perlufesti. Við
lilið hennar stendur Lilou, ein að-
stoðarstúlka hennar, svo og vinnu-
stofustýra. Fyrir framan þær á
palli stendur sýningarstúlka. A röð
af stólum með gullnum brydding-
um og rauðu flauelsáklæði sitja
aðrar fyrirsætur og vinnustofustýr-
ur, allar klæddar bvítum sloppum.
Chanel gefur sýningarstúlkunni
bendingu um að koma nær. Hún
fer höndum um flíkina með ákveðn-
um tilburðum og leitar að línum
axlarinnar, mjaðmanna, brjóstanna
og bakhlutans. „Sjáðu,“ segir hún
við vinnustofustýruna „hér er henn-
ar derriére" og klappar á staðinn.
„Ekki þarna“ — þar sem fataefnið
pokaði.
Hún reynir uppbrot á ermi. Það
vill ekki leggjast upp auðveldlega.
Hún klippir það, svo að það opn-
ast meir. Hún reynir ermina meðan
fyrirsætan sveiflar arminum. Hún
stígur aftur á bak, horfir rannsak-
andi á flíkina og sýgur ákaft brjóst-
sykur (hún reynir að reykja ekki).
Svo kemur síðasta sprengingin.
Hún fleygir hárspennu (hair-ho-w)
í saumastúlku og hrópar hásri
röddu: „Það leit betur út, þegar
ég nældi það saman heldur en þeg-
ar þú saumaðir það.“ Slik fullkomn-
un kostar harðstjórn sem þessa.
Skyndilega er vinnustofan orð-
in að fyrirlestrarsal: fyrirsæturnar