Úrval - 01.04.1965, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
laga hans, a'ð hann bjó nú með hjá-
konu í Lundúnum. Ef til vill iiefur
sú staðreynd aukið samvizkubit
hans. Hann liafði i'engið bréf frá
eiginkonu sinni, sem grátbað hann
um að snúa heimleiðis. Hann varð
gripinn samvizkubiti, keypti sér
skipafarseðil til New York í flýti og
tilkynnti, að skipið færi næsta dag.
„Ég vildi gjarnan fá minn hluta
af höfuðstólnum," bætti hann við.
„Ég ætla að fara til Chicago og
byrja þar á nýjan leik.“
Félagar hans voru alveg furðu-
lostnir og reyndu allt hvað þeir
gátu til þess að fá hann ofan af
þessu. Hann lét ekki undan, fyrr en
þeim hafði tekizt að gera tionum
það ljóst, að þeir myndu samt fram-
kvæma áætlunina, þótt hann yfir-
gæfi þá. Hann var alveg hárviss um,
að þeir myndu æða beint út i hyl-
dýpisfen, ef hans nyti ekki við.
„Jæja þá, ég verð með,“ sagði
liann að síðustu mótróafullri röddu,
„en aðeins með einu slcilyrði. Ég
vil fyrst fá algera sönnun Francis
ofursta til handa fyrir hinu ágæta
fjármálalega áliti og greiðslugetu
Fredericks Alberts Warrens.“
■ Hann krafðist þess, að Austin
skryppi til Parísar og keypti vix-
il á Rothschildbankafyrirtækið,
víxil, sem hljóðaði beint á nafn
„F.A. Warren“. Slíkt myndi gefa
til kynna, að Warren væri persónu-
lega kunnugur Alphonse de Roth-
schild, yfirmanni Parísardeildar
stærsta banka Evrópu. Slíkt væri
sem fullkomnað vegabréf, er opn-
að gæti allar dyr, tryggnig fyrir því,
að hr. Warren nyti óskorðaðs
traausts í fjármálaheiminum.
„Þú hlýtur að vera kolvitlaus,“
sagði Austin reiðilega. „Ég hef ekki
hinn minnsta möguleika á því að
koma sliliu i kring.“
„Þú verður samt að reyna það,“
sagði George önugur i bragði.
Þ. 12. janúar steig Austin því
upp í næturlestina til Parísar. Hann
leigði sér einkasvefnklefa í henni.
Hann var í slæmu skapi, og nú var
hann sannfærður um, það aldrei
þessu vant, að öll fyrirætlun þeirra
færi í handaskolum. Klukkan hálf
þrjú um nóttina vaknaði hann við
geysilegan hávaða, klefahurðin
þeyttist upp, og hann kastaðist ó-
þyrmilega niður á gólf klelans.
Eimreiðin hafði runnið út af
sporinu, og nokkrir næstu vagna
höfðu oltið um koll um leið, þar
á meðal vagninn, sem Austin var
í. Austin var fastur og gat ekki los-
að annan fótinn.
Þeir, sem að björguninni unnu,
fundu hann þó brátt. Þeim tókst að
losa hann, og hann var borinn á
sjúkrabörum inn á Marquisestöðina.
Þar var hann vafinn inn i ábreið-
ur og bundið um meiðsli hans. Hann
lá þarna innan um aðra særða far-
þega og bölvaði ólieppni sinni og
bróður sínum jafnvel enn meira.
Honum varð litið á auglýsinga-
spjöldin á veggjunum. Og á einu
þeirra stóð: Chemin de Fer du
Nord (Norðurjárnbrautarfélagið).
Skyndilega minntist hann þess,
að forstjóri þessa járnbrautar-
félags var enginn annar en sjálfur
Rothschild barón. Baróninn, sem
var ábyrgur og' samvizkusamur
maður, myndi vissulega ekki óska
þess, að farþegar hans lentu í járn-