Úrval - 01.04.1965, Blaðsíða 128

126
ÚRVAL
unni hafði staðið, hafði lögreglan í
Belfast sj'nt geysilega framtaks-
semi og tekið fasta 12 menn i ýms-
um hverfum borgarinnar auk eins
manns, er þeir tóku fastan um borð
í ferjunni, áður en hún lagði af stað
til Glasgow.
George fór strax frá Glasgow.
Hélt hann beint til Edinborgar.
Enn þóttist hann vera Frakki. Hann
leigði sér herbergi 'í nr. 22 við
Cumberlandstræti undir nafninu
„Monsieur Couton“. Og þaðan
skrifaði hann til Macs í New York.
Hann skrifaði til gamla heimilis-
fangsins hans i New York og sagð-
ist ætla að „þjóta heim eftir 1—2
vikur.“
Nú gat hann aðeins slakað á þönd-
um taugum sínum. Lögreglan hafði
týnt slóð hans á hafinu milli ír-
lands og Skotlands.
HIN ÞUNGA IIÖND RÉTTVÍS-
INNAH
En hin ofsalega leit var samt
ógnvekjandi. Og uppnámið, sem
fjársvikamálið hafði vakið meðal
almennings, gerði hann óttasleginn.
Englandsbanki hafði ekkert til spar-
að á neinn hátt, að þvi er snerti
hina ofsafengnu leit. Heilar hjarð-
ir einkaspæjara aðstoðuðu nú lög-
regluna um gervallt meginlandið
auk Bretlandseyja. f Ameríku liafði
Pinlcerton-leynilögregluskrifstofan
tekið málið að pér fyrir hönd Eng-
landsbanka. þLögreglumennirnir
skima tryllingsleg'a í allar áttir,
augsýnilega án þess að vita hið
minnsta, hvert þeir eiga að snúa
sér,“ stóð í „City Press“ í Lund-
únum þ. 15. marz (þegar enn var
livorki búið að ná í þá Mac né
Austin). „Þeir eru reiðubúnir að
taka hvern sem er höndum vegna
hins allra minnsta gruns.... og
jafnvel án þess að nokkur grunur
hafi verið vakinn.“
Þetta æði hafði það í för með
sér, að fjöldi saklausra manna var
handtekinn, þar á meðal 3 menn í
borginni Liege í Belgíu og tusku-
sali í bænum Cork í írlandi, sem
reyndist hafa 500 sterlingspund
á sér. Tuskusalinn reyndist að visu
ekki vera George Bidwell, heldur
maður nokkur Jonas Wolfe að nafni
.... en lögreglan var reyndar einn-
ig að leita hans vegna fölsunar-
ákæru.
George viðhafði allar hugsanlegar
varúðarráðstafanir í Edinborg.
Hann lifði mjög reglubundnu lífi,
er miðaðist allt við þessar ráðstaf-
anir. Hann hætti sér sjaldan út úr
herbergi sinu, en sagði húsmóður-
inni, að hann væri að jafna sig eft-
ir löng veikindi. Hann fór þó æ-
tíð út einu sinni á dag. Hélt hann
þá alltaf til bókaverzlunar í Dun-
dasstræti og keypti þar Lundúna-
og Edinborgardagblöðin. Það var
þetta fréttahungur, sem kom að
lokum upp um hann, vegna þess
að bóksalinn fór um síðir að velta
vöngum yfir þessum „Monsieur
Couton“. Eftir nokkra daga datt
honum það skyndilega í hug, að
þessi nýi viðskiptavinur hans líkt-
ist að töluverðu leyti þessum George
Bidwell, falsaranum, sem lögregl-
an leitaði svo ákaft að. Hann
minntist lauslega á þetta við ann-
an viðskiptavin sinn, skrifstofu-
mann, sem starfaði hjá Gibson,