Úrval - 01.04.1965, Blaðsíða 89

LENfíl LIFI NAPOLEON!
87
Þeir komu auga á Frakklands-
strönd að morgni þ. 1. marz, þegar
dvergflotinn safnaðist saman rétt
undan Miðjarðarhafsströndinni, eft-
ir að hafa tekizt þannig að rjúfa
siglingabannið. Keisarinn kom upp
á þilfar með þrilita hattinn sinn,
og þegar franski fáninn var dreg-
inn aS hún á skipunum, ráku her-
mennirnir á þeim upp fagaSaróp.
Þeir vörpuSu akkerum síðdegis
þan dag í Juanflóa milli Antibes
og Cannes, og var þetta á þriSja
degi frá því er þeir höfSu haldiS
af staS frá Elbu. Og síSan gekk
dvergherinn á land. Þegar fregnir
tækju aS berast út um undankomu
þeirra frá Elbu, yrði Napóleon
samtímis hundeltur flóttamaSur.
En liangaS til svo yrSi, átti hann
leikinn.
Grunlaus veröldin hélt áfram
sinu vafstri i friSi og ró, en á meS-
an sat breiSaxla, smávaxinn maS-
ur í viðum frakka viS eld í skógi
nokkrum viS veg einn rétt fyrir
utan Cannes. ÞaS var heiSskírt og
kalt veSur þessa nótt, og þarna
sat hann og beið frétta. ÞaS var
vandasamt verk aS gera innrás i
Frakkland á friðartímum meS aS-
eins 1000 manna lið og þrjár yfir-
lýsingar aS vopni. Og hann varS
j)ví aS byrja á aS senda tvo njósn-
arfloka út af örkinni. Annar hafSi
horfiS á leiðinni til Antibes og
ekki komið aftur. Hinn hélt áfram
til Cannes. Skipanir hans voru
alveg greinilegar. „Ekki skal skjóta
einu skoti. Minnizt jiess, aS ég vil
ná kórónu minni aftur, án þess
aS hlóðdropa verði úthellt.“
Einhver skýrði nú frá því, að
njósnafiokkur hans hefði verið
handtekinn i Antibes, og lagði til,
að ])eir réðust á þennan smábæ.
En keisarinn vildi ekki sýna slika
fifldirfsku. Tíminn var of dýrmæt-
ur til þess, að honum mætti eyða
í að bjarga þessum fylgismönn-
um hans. Hefðu þeir verið hand-
teknir í rnun og veru, hefðu frétt-
irnar af flótta hans þegar breiðzt
út. Væri svo, var aðeins um eitt
ráð að gera, að fara hratt yfir. . . .
hraðar en fréttirnar.
Þetta var einkennileg fylking,
sem hélt af stað, liávaxnir hermenn
með bjarnarskinnshúfur á höfði,
nokkur múldýr, sem báru gull-
forða keisarans i litlum kössum,
og fótgangandi riddaraliSsmenn,
sem þrömmuðu upp í móti með
sporana á fótunum. Fyrstu þrjá
daga ævintýris þessa áskotnaðist
Napóleon fjórir nýir fylgismenn.
En er hann kamst lengra norður
á bóginn, breyttist andrúmsloftið
sýnilega. Yfirlýsingar hans höfðu
unnið sitt verk. Nú tóku glápandi
mannþyrpingarnar við þjóðveginn
og strætin að hrópa húrra fyrir
honum, og nú tók nýjum sjálfboða-
liðum óðum að fjölga.
Er þeir konm eitt sinn fyrir
beygju á þjóðveginum, komu þeir
auga á heila fótgönguliðsherdeild,
er hafði raðað sér þvert yfir veg-
inn. Þetta var hættulegur staður,
og það var alls ekki hægt að kom-
ast hjá því að snúast gegn her-
deildinni. Hinn lágvaxni keisari
gekk á undan Iiermönnum sinum
i áttina til hermanna konungs.
Taugaóstyrkur höfuðsmaður hróp-
aði skipun þessa: „Þarna er hann!