Úrval - 01.04.1965, Side 127

FJÓRIR GEGN ENGLANDSBANKA
125
oy. En jafnvel i Fermoy stó?S mað-
ur á verði við hliðina á miðasöl-
unni, og því vildi George ekkert
eiga á hættu, heldur keypti miða
til Lismore, en ekki Dublin. Lismore
er við hinn enda Dublinlínunnar.
En hann átti það alltaf á hættu
að verða handtekinn, hvert svo
sem hann færi. Dagblöð hinna ýmsu
bæja voru sneisafull af fréttum
af þessari miklu leit, og það var
sérstaklega hættulegt fyrir útlend-
ing að vera að flækjast um i hinum
strjálbýlu, írsku sveitahéruðum.
George gerði sér grein fyrir þvi,
að hann varð að komast aftur til
Dublin, hvað sem það kostaði. Loks
komst hann þangað nótt eina um
tvöleytið. Hann vakti næturvörð
á Dómkirkjuhótelinu og tók her-
bergi á leigu. Næsta dag keypti hann
sér háan silkihatt hjá fornsala, enn
fremur franska gerð af ferðatösku
í staðinn fyrir ensku leðurtöskuna
sína, og þóttist nú vera Frakki.
Nú hafði hann ákveðið að fara
til Skotlands, en hann áleit það
vera eina ráðið til þess að komast
undan. En fyrst varð hann að kom-
ast frá Dublin til Belfast til þess
að ná þaðan i ferju til Glasgow. í
miðasölu járnbrautarstöðvarinmar
í Dublin lét hann viljandi bera sem
mest á sér og bað um miða á hroða-
lega lélegri ensku með ósviknum
frönskum framburði. Og þetta bragð
hans gerði honum fært að komast
fram hjá tveim leynilögreglumönn-
um, sem höfðu vakandi auga á öll-
um ferðamönnum.
Hann komst til Belfast klukkan
9 að kvöldi þ. 10. marz og fór strax
út í ferjuna, er halda skyldi til
Glasgow. Það voru enn tveir timar
eftir til brottfarartímans. Hann
keypti sér farmiða hjá gjaldkera
skipsins. „Bon soir, monsieur. Un
billet á Glasgow, s’il vous plait,“
sagði hann (Gott lcvöld, herra. Einn
farmiða til Glasgow, ef þér viljið
gjöra svo vel). Siðan fór hann inn
á salerni, er þar var nálægt og
þvoði af sér ferðarykið. Hann var
nýbúinn að því, er hann heyrði
fótatak i stiganum, sem lá niður
i setsalinn.
„Gjaldkeri, það var að koma hing-
að vagn með mann, sem kom með
lestinni frá Dublin. Hvar er þessi
maður?“ spurði rödd nolckur, mjög
valdsmannsleg.
„Ó, eigið þér við Frakkann?"
spurði gjaldkerinn. „Hann er þarna
inni á salerninu.“
George hafði heyrt orðaskiptin,
og nú flýtti hann sér að skella
á sig silkihattinum og stóð þarna
við spegilinn, er lögreglumennirnir
komu inn. Hann fetti sig og bretti
á allan hátt, strauk fingrunum yfir
augabrýrnar til þess að slétta úr
þeim, lagfærði hattinn á höfðinu,
þar til hann hallaðist alveg mátu-
lega mikið, burstaði ímyndað ryk
af kraga sínum og frakkaboðung-
um og lét sem hann væri aldrei á-
nægður með útlit sitt. Leynilög-
reglumennirnir tveir horfðu með
vanþóknun á þessar aðfarir, ypptu
siðan öxlum og fóru. Nú hafði hurð
skollið nærri hælum. George hafði
brugðið ónotalega við. Hann hélt
strax niður i káetu sína, og þaðan
hreyfði hann sig ekki, fyrr en skip-
ið lagðist að bryggju i Glasgow
næsta morgun. En meðan á sigling-