Úrval - 01.07.1968, Blaðsíða 27

NÚ —
ég því með sjálfum mér að fara
aldrei til Steina framar,
Oli bifvélavirki er ágætisdreng-
ur, glöggskyggn á vélar, hraðvirk-
ur og vandvirkur, enda hef ég vissu-
lega sparað mér marga krónuna
með því að láta hann yfirfara bíl-
inn minn árlega, í stað þess að láta
hann til Péturs eða Páls á þessum
blessuðum bifreiðaviðgerðave«rk-
stæðum (hvernig fellur þér orðið?),
sem eru bæði einhvers staðar og
alls staðar. (Bifreiðaviðgerðamenn
hljóta að hafa réttindi til starfa,
því hér gildir öryggið eins og alls
staðar þar, sem um mannslíf er að
ræða). í morgun fór ég með bíl-
inn til Óla í hina árlegu klössun.
Hann opnaði vélarhúsið hvatlega og
rýndi niður í það, þreifaði á vél-
inni, skrúfaði, færði sig til, rýndi
og skrúfaði aftur, rétti úr sér, fór
inn í bílinn, setti í gang og hlust-
aði, drap á vélinni, fór út úr bíln-
um. beygði sig niður, fór undir
trvllitækið, baukaði þar æðistund á
bakmu, unz hann sagði með mikl-
um alvöruþunga: ,,Nú-jæja, það er
bara svona“. Mig grunaði að hér
dygði ekkert minna en að kaupa
nýja vél í bílinn, enda hafði hún
sýnt af sér aðskiljanlegar tegund-
ir ganggalla undanfarið. Grunur
minn reyndist líka réttur, því þeg-
ar Óli stóð upp, sagði hann: „Nú-
jæja, þá veit maður það. Þú ert
nú barasta göldróttur, karlinn. —
Ekki skil ég hvernig þú hefur getað
látið þetta apparat ganga þangað til
í dag. Og hvað þú ert heppinn, lags-
maður. Þeir voru að fá nýjar vélar
hjá umboðinu í síðustu viku“. Á
leiðinni heim liðu tölustafirnir í
JÆJA 25
ávísanaheftinu hvað eftir annað
framhjá augum mínum.
Eins og flestir hafa reynt eru
læknar allra manna þjálfaðastir í
að segja sjúklingum sínum undan
og ofan af um það, hvers þeir verða
vísari við athuganir sínar á þeim.
Aðeins einu sinni hefur þetta brugð-
izt, þegar ég hef þurft að leita til
þeirra og varð mér þá ekki um sel.
Þetta var sérfræðingur í hjarta-
rannsóknum og hafði lokið við að
taka hjartalínurit af mér. Hann at-
hugaði það gaumgæfilega og skrif-
aði hjá sér einhverjar glósur ann-
að slagið, en af svip hans varð ekk-
ert ráðið. Nokkrir miðar lágu á
borðinu hjá honum. Skyndilega
hrukkaði hann ennið og umlaði:
,,Nú-jæja“. Eg hrökk við og sagði:
„Hvað er að“? ,,0-jæja, það er svo
sem ekki neitt“, sagði hann og var
nú aftur farinn að rannsaka línu-
ritið. Ekki neitt. Einmitt það. Og
þó kannski kransæðastífla. Var það
svo sem ekki neitt? Drottinn minn
dýri. Eg herti mig upp og sagði:
„Læknir. Ég heyrði að þér sögðuð
„Nú-jæja“. Segið mér, hvað að er.
Ég er bæði harður af mér og lífs-
reyndur. Segið mér allt af létta. Ég
þoli að heyra það.“ „Jú, víst skal
ég gera það,“ sagði hann og fór sér
að engu óðslega. „Ég sagði nú
svona við sjálfan mig, vegna þess
að ég mundi allt í einu eftir því,
að ég á nokkuð ógreitt af sköttum
og að síðasti gjalddagi er á morg-
un.“
Sem betur fór, þurfti ég ekki að
koma oftar til þessa læknis. Af
hverju þurfti hann endilega að
segja „Nú-jæja“, svo ég heyrði til,