Úrval - 01.07.1968, Blaðsíða 31

HINN FURÐULEGI „POKAÚLFUR“
29
mann. Það var árið 1900, en þá beit
pokaúlfur í hægri handlegg ungfrú
Murray, þar sem hún var að þvo
þvott í á einni á Tasmaníu. Víg-
tennur úlfsins náðu samt ekki í
gegnum þykkan vetrarklæðnað
hennar. Hún steig óþyrmilega ofan
á rófu úlfsins, um leið og hún teygði
sig eftir illgresisklórunni sinni. En þá
tók hann til fótanna. Úlfur þessi var
aðeins með eitt auga. Ungfrú Mur-
ray gerði því ráð fyrir, að hann hefði
orðið að þola sult og seiru um vet-
urinn, þar eð hann hefði líklega átt
erfitt með að finna sér æti. Hún
hélt, að þessi hálfblinda skepna
hefði álitið, að handleggur hennar
væri eitthvert lítið skógardýr, og
það væri eingöngu þess vegna, að
hann hefði ráðizt á hana.
Fuglafræðingurinn John Gould
heimsótti Tasmaníu fyrir rúmri
öld, og sá hann þá þegar fram á, að
pokaúlfurinn mundi deyja út. Hann
spáði því, að úlfum þessum mundi
fækka ört, eftir því sem hið tiltölu-
lega litla svæði, sem þeir lifðu á,
yrði þéttbýlla og fleiri vegir yrðu
lagðir um skógana. Og hann spáði
því einnig, að það mundi fara eins
fyrir þeim og úlfunum í Englandi
og Skotlandi, þ. e. þeir mundu deyja
út fyrr eða síðar. Það eru enn til
úlfar víðs vegar í heiminum. En
pokaúifarnir hafa hvergi fundizt
nema á Tasmaníu, sem er enn strjál-
býl. Eyja þessi er svipuð á stærð og
írland og hefur enn aðeins ub 300
þúsund íbúa, en þar af búa um 100
þúsund manns í höfuðborg eyjarinn-
ar, Hobart.
Það eru til 10 pokaúlfar í dýra-
garðinum í Hobart, er honum var
lokað árið 1940. Stjórnendur dýra-
garðsins höfðu stundum skipti við
aðra dýragarða á pokaúlfunum og
öðrum dýrum, sem þeir öfluðu sér
í þeirra stað. Það voru til 4 pokaúlf-
ar í dýragörðum New Yorkborgar á
árunum 1908 til 1919. Stjórnendur
dýragarðsins í Hobart álitu, að það
yrði aldrei neinn skortur á úlfum
þessum. En þó fór svo að lokum, að
þeir áttu aðeins eftir einn haltan
úlf, sem dó sem fangi. Og enginn
pokaúlfur hefur náðst síðan árið
1933. Það hefur enginn pokaúlfur
sézt síðan þá.
Það getur verið, að það séu enn
til nokkrir pokaúlfar á afskekktum
svæðum á eyjunni, en líkurnar fyr-
ir því, að dýrategund þessi haldi
velli, eru mjög litlar. Svæðin, sem
hugsanlegt er, að þeir finnist á, eru
mjög óheppileg fyrir þá, og þar er
lítið um æti handa þeim.
Það er augsýnilegt af hinum rönd-
ótta feldi þeirra, að pokaúifarnir
bjuggu ekki upphaflega í skógum,
heldur á opnum svæðum. Bændur,
er stunda sauðfárrækt og akur-
yrkju, hafa smám saman stuggað
þei'n burt ú” þ?irra rét'u heim-
kynnum og rekið þá upp í fjöllin
og inn í skógana. Þeir munu ekki
lifa þetta af, jafnvel þótt enginn
skerði framar hár á höfði þeirra.
Einu raunhæfu aðgerðirnar til þess
að reyna að bjarga þeim frá út-
rýmingu væru í því fólgnar að
friða opið, skóglaust landssvæði
handa þeim og sleppa þar iausum
hjörðum veiðidýra. En það iítur
ekki út fyrir, að nokkur vilji leggja
í slíkan kostnað til þess að bjarga
illa þokkuðu rándýri.