Úrval - 01.07.1968, Qupperneq 56

54
ÚRVAL
og ótta. Mennirnir óku í flýti fram-
hjá mýrinni í jeppanum sínum, og
þeim tókst að ná í hnakkadrambið
á velþekktum eggjasafnara frá
Suður-Englandi. Hann sagðist „bara
hafa verið að líta á ernina“, en af-
sökun hans virtist ekki sannfær-
andi. Varðmennirnir vöruðu hann
við og vísuðu honum burt. En þetta
varð til þess, að þeir gerðu sér grein
fyrir því, að fréttirnar um komu
fiskiarnanna höfðu borizt manna á
milli með ógnvænlegum hraða.
í heilan mánuð lágu nokkrir
menn í leyni í byrgi, sem komið
hafði verið upp þarna til þess að
hýsa mennina, sem ætluðu að gæta
þess, að ernirnir fengju að unga út
ungum sínum í friði. Þetta byrgi
var ósköp ófullkomið, gert úr poka-
druslum. Það mátti búast við því,
að einhvern næstu daga mundi
fyrsti unginn höggva gat á skurn-
ina með litlu eggtönninni sinni, sem
hann missir svo aftur síðar meir.
Svo gerði óvinurinn árás eina
dimma nótt. Það var klukkan hálf
þrjú aðfaranótt 3. júní. Philip, sem
þá var ritari Konunglega fugla-
verndunarfélagsins, kom auga á
einhverja þúst með hjálp sjónauk-
ans síns. Og þessi þúst var að klifra
upp eftir trénu, sem arnarhreiðrið
var i, Þetta var augsýnilega mað-
ur. Brown kippti í aðvörunarspott-
ann, sem festur var um úlnlið hins
varðmannsins, Berts Axells, sem
svaf í tjaldi þar nálægt. Þeir tóku
á rás heim að trénu, en maðurinn
var horfinn, þegar þeir komust
þangað. Tvö brotin egg lágu á jörð-
inni, og í þeim gat að líta fóstur
fiskiarnar. Þetta var ömurleg sjón.
Þetta óhapp sumarið 1958 varð
til þess, að starfsmenn Konunglega
fuglaverndunai'félagsins gerðu sér
grein fyrir því, að nú varð að taka
skjóta og djarfa ákvörðun. Það var
skýrt frá eggjaráninu í dagblöðun-
um með stórum fyrirsögnum. Nú
hafði verið skýrt frá leyndarmál-
inu, og þar með hafði öll þjóðin
fengið áhuga á örlögum fiskiarn-
anna, enda tóku fuglaskoðendur og
skemmtiferðamenn að streyma til
Speydalsins. Waterston lagði það
ákveðið til, að félagið leitaði beins
stuðnings meðlimanna og annarra
áhugasamra fuglaskoðenda fyrir
vorið 1959. Og þannig hófst fram-
kvæmd „Fiskiarnaráætlunarinnar“.
Hún átti tafarlausri velgengni að
fagna: Sá, sem stjórnaði fram-
kvæmdum, var Dick Fursman flug-
foringi. Og' á hverju áiú bjóða um
hundrað sjálfboðaliðar félaginu að-
stoð sína. Þar er um að ræða náms-
fólk, skrifstofufólk, húsmæður, að-
mírála á eftirlaunum og ýmsa aðra.
Þetta fólk skiptist á um að halda
vörð um hreiðrið allan sólarhring-
inn. Það hefst við í nýjum timbur-
kofa, sem reistur hefur verið í um
180 metra fjarlægð frá trénu. —
Lengra frá trénu er svo annar
stærri kofi, þar sem gestir geta
fylgzt með örnunum. Um 25.000
ferðamenn koma þangað ár hvert,
og eru margir þeirra frá útlöndum.
Þeir skilja eftir fjárframlög í kassa,
sem þar hefur verið komið fyrir.
Einn maður gaf varðmönnunum 100
sterlingspunda sjónauka sinn til af-
nota við vörzluna, Dánarbú greif-
ynjunnar af Seafield er eigandi að
svæði því, sem ernirnir verpa á,