Úrval - 01.07.1968, Blaðsíða 126

124
ÚRVAL
inn var þéttari og hann gerði átta
árangurslausar tilraunir. í níundu
tilrauninni skaut hann nokkrum eld-
sprengjum í skóginn við hliðina á
stíflunni. Það kviknaði í trjánum
og þau brunnu svo glatt, að Brown
og sprengjumiðari hans sáu skot-
markið greinilega og sprengjan féll
á réttan stað.
Annarri vél úr varaliðinu, „Sug-
ar“, var beint að Sorpe, en ekkert
svar heyrðist frá henni. Hún hafði
farizt ásamt allri áhöfn. „Yorker“
komst þangað, sá að dalurinn var
hulinn mjög þéttum úða og sneri
því til baka. „Orange“ komst að
Ennerpe stíflunni, sem var ein af
varaskotmörkunum. Vélin gerði
þrjár aðflugstilraunir áður en hann
gat varpað sprengjunni, en hún
hitti í mark. „Chariie" var skipað
að fara að Lister stíflunni. Hann
fékk skilaboðin, en síðan heyrðist
ekki meira frá honum.
Það reyndist erfitt að finna Eder
stífluna, því þoka huldi dalinn.
Þarna voru engar loftvarnabyssur,
Þjóðverjar hafa sennilega álitið, að
Eder þyrfti ekki á slíkri vörn að
halda. Hún lá á milli hárra hæða,
og þar var ekkert rúm fyrir stór-
ar árásarflugvélar til að athafna
sig um nótt.
Gibson kallaði til Shannons:
„Allt í lagi, Dave, þú mátt byrja“.
Fyrsta tilraunin mistókst og honum
rétt tókst að klifra yfir hæðartopp-
ana hinum meginn í dalnum. Hann
baðst afsökunar og sagðist reyna
aftur.
Fimm sinnum í viðbót reyndi
hann, en mistókst í hvert sinn að
komast í rétta stöðu, og vélin stóð
nærri því þráðbein upp á endann,
er hann var að reyna að koma
henni upp úr dalnum aftur. Að
lokum sagði hann: „Ég verð að
fljúga yfir dalinn til að átta mig
betur á þessu“.
Gibson kallaði: „Halló „Zebra“,
þú mátt reyna“.
Þá sást hinn öruggi Henry Maud-
slay renna sér niður með hlíðun-
um, en það fór sömu leið fyrir
honum og Shannon. Hann reyndi
aftur, en mistókst. í þriðja skiptið
tókst honum að rétta vélina af,
hann stefndi beint á stífluna. Það
kviknaði á rauðu ljósi um leið og
sprengjumiðarinn kallaði: „Sprengj-
an farin“, en hraðinn hefur verið
of mikill á vélinni. Sprengjan féll
á virkisvegginn og gífurlegur ljós-
glampi sást um leið og hún sprakk.
í glampanum sáu þeii' „Zebra“ rétt
fyrir ofan sprenginguna, en síðan
varð allt myrkt. Gibson kallaði, þótt
hann vissi að það væri tilgangs-
laust: „Halló „Zebra“, er allt í lagi“?
En það kom ekkert svar. Hann
kallaði aftur og þótt ótrúlegt sé
heyrðist veikróma rödd: „Ég held
það ....“. Þeir heyrðu hana allir,
Gibson, Shannon og Knight og
íurðuðu sig á þessu. Maudslay kom
aldrei aftur,
Gibson kallaði: „Dave, farðu
núna“.
Shannon reyndi, en mistókst, fór
aítur og í þetta skiptið tókst ferðin
rétt. Um leið og sprengjan féll í
vatnið við stífluvegginn gaus upp
stór vatnssúla. En ekki brast stífl-
an.
Nú var aðeins Knight eftir. Hann
var ungur, rólyndur Ástralíumað-