Úrval - 01.07.1968, Qupperneq 130

128
TJRVAL
ir svani og litla bát.a. Dalurinn hef-
ur náð sér eftir hið gífurlega vatns-
flóð.
í 60 mílna fjarlægð fundu eftir-
lifandi íbúar Himmelpforten altar-
iskross og steina úr kirkju sinni. í
kring um altarið í nýju kirlcjunni
þeirra stendur eftirfarandi áletrun
á latínu: „Rústirnar af kirkjunni í
Himmelpforten, sem eyðilagðist í
flóði árið 1943 eru hornsteinar í
þessari Porta Coeli, sem reist var
sex árum síðar.“
Á læknaþingi einu, sem sótt var af hundruöum lækna, lauk einn
fulltrúinn við aö lesa skýrslu sína fyrir þingfulltrúana og hlammaði
sér að því búnu niður ........ og alla leið niður á gólf, þegar stóllinn
brotnaði undan þunga hans. Þegar það varð augljóst, að hann var
alveg ómeiddur, kaliaði einhver aftarlega í sainum: „Er nokkur tré-
smiður staddur hérna?"
D. S.
Ég samþykkti að láta konuna klippa mig til þess að spara. Hún
hafði klippt hár barnanna um hrið, og það hafði gengið alveg prýði-
lega. En ég hafði samt þungar áhyggjur af því, hvernig hún mundi
klippa mig.
Hugsanir mínar snerust því eingöngu um það, hvað væri að gerast
þarn,a uppi á höfðinu á mér, þó að ég væri að reyna að lesa í tíma-
riti svona til málamynda. Ég hlustaði á hið ógnvænlega hljóð hár-
klippanna og var allur á nálum. Ég ætlaði að fara að fletta, þegar
ég fékk staðfestingu á því, að ótti minn væri siður en svo ástæðulaus.
„Flettu ekki alveg strax," gali konan mín við, „því að ég er ekki alvég
búin með síðuna."
G. E. G.
Veikluleg, gömul kona staulaðist upp í troðfullan strætisvagn, sem
ég stóð i, og skimaði áranguriaust í kringum sig í leit að sæ,ti.
Vagnstjórinn tók strax eftir henni og benti á strák á táningaaldr-
inum, sem sat sem fastast, og sagði hátt: „Ég hef tekið frá sæti
handa yður, frú. Þessi ungi herra þarna hefur verið svo góður að
geyma það fyrir mig handa yður!“
H. S.
Ég leigði herbergi um hrið á litlum sveitabæ. Húsmóðirin spurði
mig íyrsta daginn, hvort mér þætti góður hafragrautur. Ég viður-
kenndi, að ég væri sólginn í hann, en ég varð hálf vandræðalegur næsta
morgun, þegar ég sá, að ég var eini maðurinn, sem hafragrautur var
borinn á borð fyrir. Fyrir mig var látinn fullur diskur af hafragraut.
Ég sagði við bóndakonuna, að hún hefði ekki átt að vera að gera
sér slíkt ómak bara vegna mín. „O, það var ekkert ómak,“ sagði hún
glaðlega. „Ég varð hvort sem er að sjóða grautinn handa svíninu.“
P. A. Jones.