Úrval - 01.09.1974, Qupperneq 70

68
ið að búa. Hann hafði líka langað
til að koma sér upp nokkrum grís-
um. Svo hann setti gyltuna sína
upp í hjólbörur og ók með hana
til bónda, sem átti gölt, nokkra
kílómetra í burtu. Þegar allt var
af staðið, ók hann gyltunni sinni
heim aftur, en sér til undrunar
fann hann enga grísi í stíunni
næsta morgun. Svo hann tosaði
gyltuna aftur upp í hjólbörurnar
og lagði af stað á nýjan leik. Hið
sama endurtók sig þriðja daginn,
og þegar hann fjórða morguninn
kom út í svínastíuna, sat gyltan í
hjólbörunum og beið.
Svona barnaleg var ég þó ekki.
En þess í stað keypti ég mér líka
gölt og til þess að hann gæti unnið
fyrir kaupinu sínu, bætti ég fimm
gyltum við — það er ekkert vit í
því að hafa gölt handa einni gyltu.
Og þegar Henríetta átti fyrstu grís-
ina sína, tímdi ég ekki að farga
þeim öllum, svo ég lét fimm lifa
og þá átti ég ellefu gyltur. Þær
áttu hver um sig grísi þrisvar á
ári og að meðaltali komu átta grís-
ir í hvert sinn. Og áður en ég gat
litið við, var svínahjörðin komin
upp í 160.
Ef einhver maður er skítsæll og
hugsar lítið um sig, er hann kall-
aður svín. Það gefur alranga hug-
mynd og er afar óréttlátt gagn-
vart hinum hreinlátu svínum. Grís
er fæddur hreinn. Flestar aðrar
verur eru óhreinar við fæðingu, en
ekki grísinn. Þegar grísirnir henn-
ar Henríettu fæddust, var hver og
einn þeirra hjúpaður í himnu, sem
flagnaði af, og í ljós kom flauelis-
ÚRVAL
mjúk húð, hrein, falleg og fullkom-
lega þurr.
Ef grís er hleypt inn í stofu, sér
hann strax, að enginn heilvita mað
ur vill láta „svína“ teppið sitt út.
Litli bróðir minn tók oft, sér til
gamans, einhvern af uppáhalds-
grísunum okkar með sér í sam-
kvæmi, og þeir hafa aldrei gert
okkur skömm til.
Bændur af gamla skólanum loka
oft grísina sína inni í lítilli stíu
eða í leikgarði, til þess að þeir
fitni fyrr. Þegar þeir geta varla
hreyft sig, er augljóst að þeir verða
óhreinir. Þeir hafa enga svitakirtla
í húðinni, en þeir geta losnað við
hitann með því að kæla húðina. Ef
þeir ganga lausir, grafa þeir holu
í jörðina til þess að safna regn-
vatni, og ef holan fyllist ekki, verða
þeir að dugast við leir og aur. En
ef maður nú steypir ker hjá þeim
og fyllir það með hreinu vatni, þá
skal það ekki henda svínið að velta
sér upp úr aur.
Skáld og málarar hafa gert grís-
inn að tákni græðginnar. Það er
líka alrangt. Svín hafa betri matar
venjur en flest önnur dýr, það get
ég vottað. Til að byrja með fóðr-
aði ég grísina mína aðeins tvisvar
á dag. Þeir urðu skelfilega svangir
og átu eins og „svín“.
Allir bændur, sem ég þekkti,
voru hræddir við að taka í notkun
sjálfvirk fóðrunartæki, sem nú
tíðkast alls staðar. Þessi tæki fylla
á matardallana jafnóðum og svín-
in éta af þeim. Ég var líka hrædd
við þetta. Ef ég sleppi þessum sorp
eyðingartækjum lausum á heilan