Úrval - 01.09.1974, Síða 96

94
ÚRVAL
Stundum hefur mér snúizt hug-
ur, þegar lesendur mínir hafa sann-
fært mig um að ég hafi verið að
vaða reyk. Kona ein í Seattle skrif-
aði, að móðir hennar hefði eytt sex
mánuðum í að hekla kjól handa
tíu ára dótturdóttur sinni til að
nota í ákveðnu, mikilvægu sam-
kvæmi. Hún sagði, að kjóllinn væri
ljótur og gamaldags. ,,Ann, þú veizt
að krakkar fást ekki til að vera í
hekluðum kjólum lengur.“ Á hinn
bóginn var amma 82 ára gömul, við
kvæm sál sem vildi vel, og hún
myndi taka það mjög nærri sér, ef
litla stúlkan væri ekki í heklaða
kjólnum við þetta tækifæri. Hvað
var nú til ráða?
Þetta var erfitt, en ég ráðlagði
móðurinni að útskýra það fyrir
dóttur sinni, að kjóllinn væri gerð-
ur með ást og umhyggju og að til-
finningar ömmu væru mikilvægari
heldur en að vera eins og klipptur
út úr tízkublaði þennan eina dag
ársins. Ég sagði henni að skýra það
fyrir öllum, sem hún næði til, að
barnið væri í þessum kjól til að
sýna ömmu sinni vinarhug, og að
það væri mikilvægara að hlífa til-
finningum gömlu konunnar heldur
en að vera að eltast við nýjustu
tízku.
Mér sjálfri fannst þetta ljómandi
ráð, en lesendur mínir voru á öðru
máli. Það rigndi yfir mig bréfun-
um, og ritarar þeirra voru and-
stæðingar mínir, hundrað á móti
einum.
Tízkuteiknari einn í Kaliforníu
sagði: „Ann, vertu nú miskunnsöm!
Neyddu ekki barnið til að vera í
þessum ljóta, heklaða kjól!“ Fólk
sendi mér teikningar og sýnishorn.
Móðir frá Fairbanks í Alaska skrif-
aði: „Sendið mér kjólinn. Ég skal
búa til á hann bleika taftlíningu og
blússu og gera hann fallegan."
Skemmtilegasta bréfið kom frá 11
ára dreng í Phoenix: „Ég vorkenni
þessari litlu stúlku og ég held, að
ég geti hjálpað henni: Pabbi á efna
laug. Ef hún sendir honum kjól-
inn, getur hann skemmt hann fyrir
hana.“
Ef til vill urðu þó athyglisverð-
ustu bréfaskriftin út af tannbrúnni
góðu. Ég fékk bréf frá konu, sem
sagðist hafa áhyggjur af tengda-
móður sinni, sem héldi því fram,
að hún heyrði í gegnum tannbrúna
sína leynilegar útvarpssendingar
milli Sovét-Rússlands' og Rauða-
Kína.
Þótt ég reyni yfirleitt að rann-
saka vandamál, sem mér finnst að
geti átt einhvern fót fyrir sér,
fannst mér þetta hljóta að vera
hreinasti heilaspuni. Svo ég taldi
mér óhætt að ráðleggja konunni
að senda tengdamóður sína til sál-
fræðings.
Áður en vika var liðin, hafði ég
fengið stafla af bréfum, sem til-
kynntu mér, að ég hefði gert kon-
unni hræðilega rangt til. Reiður
lesandi í Suður-Dakóta skrifaði:
„Það er alls ekki ólíklegt, að kon-
an heyri útvarpssendingar í brúnni.
Ég hef sjálfur haft svipaða reynslu
í mörg ár.“ Maður í New Jersey
skrifaði: „Ég næ stöðinni hérna í
New Jersey jafnaðarlega í gegnum
tannbrúna mína.“ Lesendur til-
kynntu mér einnig, að þeir heyrðu
dansmúsík og útvarpsauglýsingar í