Úrval - 01.09.1974, Side 103

KONA Á HJARA VERALDAR
101
EFTIR TÓLF STUNDA siglingu
beitti skipið allt í einu upp í. „Þá
erum við komin,“ hrópaði maður-
inn minn glaðbrosandi. „Eg sá lít-
ið annað en þoku, og einhvers stað-
ar í henni móaði í langa, gráa
strandlengju og lítinn, ferhyrndan
kassa, sem leit út fyrir að hafa
skolazt á land. Það var kofinn okk-
ar.
Meðan verið var að koma far-
angri og birgðum niður í bátinn,
kom skipstjórinn og öll áhöfnin til
þess að kveðja okkur. Þeir tóku
allir í hendur okkar en sögðu ekk-
ert. í augum þeirra mátti lesa, að
þeir gerðu sér grein fyrir alvöru
stundarinnar. „Góðan veti(r,“ hróp
uðu þeir allir í kór á eftir okkur.
Svo stukkum við niður í vaggandi
léttabátinn og rerum hægt heim að
ströndinni.
ÞEGAR NÆR DREGUR lítur
ströndin allt annað en vinalega út
— dimmt, flatt land, umkringt
þrem svörtum fjöllum, sem rísa
bratt eins og risavaxnir kolahaug-
ar. Hér er ekki að finna svo mikið
sem tré eða runna, nakin sléttan
milli fjalls og fjöru er ekki annað
en steinn á stein ofan.
Kofinn stendur á ofboð litlu nesi.
Hann er lítill og ferhyrndur og yf-
ir hann er strengdur tjöruborinn
segldúkur. Kassar og tunnur, sleð-
ar, árar og gömul skíði standa í
hlöðum meðfram veggjunum, og
umhverfis liggja dýrabeinagrindur
í hrönnum. Og ofan við kofann,
kassana, beinin og steinana streym-
ir regnið eins og endalaus, grá
móða.
Við förum inn, og meðan Her-
mann reynir að kveikja upp í þver-
móðskufullum ofninum, litast ég
um á heimili okkar. Það er eitt
herbergi. á að gizka þrisvar sinn-
um þrír metrar með kojur í einu
horninu, bjálkabedda meðfram ein-
um veggnum og litlu borði undir
glugganum.
„Gegnum gluggann getum við
skotið bjarndýrin, þegar þau leita
heim að kofanum á veturna," segir
Hermann.
,,Jæja,“ er það eina, sem ég finn
til svars.
„Ef við erum heppin, koma þau
hingað með lagnaðarísnum," held-
ur hann áfram. „Þau eru forvitnis-
skepnur, sem alltaf þurfa að skoða
kofana nánar.“ Hann segir mér
bráðsmellna sögu um veiðimann,
sem sat við borð sitt og snæddi, og
vissi ekki fyrr til en bangsi nokkur
rak allt í einu hramminn í gegnum
gluggann og ofan í dollu með smiör
líki. sem stóð á borðinu.
Meðan Hermann segir frá, sýslar
hann um eitt og annað líkt og hús-
móðir, sem endilega vill gera eins
vel við gesti sína og hann getur.
Það er aðeins með því að taka á
öllu, sem ég á til af sjálfsstjórn, að
mér tekst að dylja, hvað ég er
skelfd við þetta allt- Eg er eins og
lömuð yfir því. að Hermann álitur
greinilega siálfsagt, að ég sé eins
og heima hjá mér í þessu kofa-
ræksni með rándýr lúskrandi utan
við glugga og dyr.
Svo er matur. Máltíðin er haf"?-
grautur, saltaður með sjó. bvf við
finnum ekki saltið, sem við höfum
meðferðis. Eg stari út um gluge-