Úrval - 01.09.1974, Síða 107

KONA Á HJARA VERALDAR
105
í djúpum hugans er ég fjarska
áhyggjufull yfir matarfoi'ðanum
okkar. Allir þessir kassar, pokar,
kútar og krukkur líta svo sem
traustlega út við fyrstu sýn, en flest
matvælin skortir alveg vítamín.
Ég fer yfir listann: Þurrkaðar
baunir, ertur og linsubaunir —
samasem engin fjörefni. Kakó, hvít
hrísgrjón, hveiti, — næstum engin
vítamín. Te, kaffi, sykur, alls eng-
in fjörefni. Kartöflur og nokkrir
laukar, þurrkaðir ávextir, stífsaltað
kjöt. Það eina, sem við eigum með
vítamíni er bókstaflega ekki annað
en krukkukrili með smjöri, ein af
hunangi, flaska af þroskalýsi og
sex kálhausar.
„Taktu þetta ekki nærri þér,“
segir Hermann hughreystandi, þeg-
ar ég segi honum kvíða minn. „AUt
lítur út miklu verra en það er í
þokunni. Villibráðin, sem við kom-
um til með að skjóta, sér okkur
fyrir þeim vítamínum, sem við
þurfum.“
Mér er ekki sérlega rótt við til-
hugsunina um, að allt okkar líf er
undir heppni veiðimannanna kom-
ið. Ég fæ ekki skilið, hvernig karl-
mennirnr geta tekið lífinu með
þessari dauðýflislegu ró. Eru þeir
að látast, eða stafar jafnvægi þeirra
af einhverri djúpri vizku, sem okk-
ur veni.ulegu fólki er hulin?
ÞAÐ ER KVÖLD, og við stöndum
öll þrjú úti fyrir kofanum og rýn-
um út í þokuna. Allt í einu rekur
selur hausinn upp úr sjónum og
starir forvitinn — næstum brosandi
— á okkur. Karl læðist inn í kof-
ann eftir rifflinum. Selurinn starir
eins og dáleiddur á okkur, sem
stöndum krafkyrr utan við kofann.
„Kafaðu," hvísla ég mér sjálfri mér
og vona, að hann fái hugskeyti.
Svo hljómar skot. Selurinn kafar
ekki, heldur liggur í vatnsskorp-
unni eins og stór, svört blaðra. „Ég
náði honum,“ segir Karl, og andar-
taki seinna er selurinn dreginn á
land.
f kvöld steiki ég fjall af selslifur
og bý til haug af kartöflumús með
steiktum lauk. Karlarnir tveir kýla
svo vömbina, að ég trúi tæpast mín
um eigin augum. Þeir eru eins og
kettir, sem geta gengið með tóman
belginn svo dögum skiptir, en svo
allt í einu þanið sig svo út, að þeir
geta varla dregizt um á eftir.
„Allir. sem lifa af veiðum, haaa
sér svona,“ segir maðurinn minn
mér á eftir.
Við steinsofnum eftir þessa dýrð
legu máltíð og vöknum næsta morg
un full af þrótti og fjöri. Við lit-
umst umsvifalaust um eftir útrás
fyrir alla þessa orku. Karlarnir hefj
ast handa með að dytta að kofan-
um, ég fyllist fifldirfsku og veð út
i þokuna að sækja vatn.
Þegar ég er komin smáspöl, svif-
ar þokan andartak af fjöllunum.
Tindar þeirra eru þaktir nýsnævi.
Það er heillandi og hátignarlegur
þróttur í þessum villtu fjöllum, sem
svört og hvít teygja fingur sína til
himins. Svo sveipar þokan þau aft-
ur. Allt í einu er ég létt sem fjöð-
ur. Ekkert er auðveldara en rata
út að brunninum og ég finn hann
eftir andartak.
Ég sný heim á leið í góðu skapi.
Eftir ógnarlangan tíma heyri ég