Úrval - 01.09.1974, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
loks sjávarniðinn. En hvergi er snef
il af kofanum að finna. Ég sný í
norður •—■ ekkert. Suður — heldur
ekkert. Aðeins hin svarta,grýtta
strönd með litlum víkum, sem allar
eru eins. Ég finn ekkert, sem geti
gefið mér vísbendingu um, í hvaða
átt ég eigi að fara. Það er langt
síðan ég skildi vatnsfötuna ein-
hvers staðar eftir, og nú sprettur
kaldur hræðslusviti fram á enni
mér. Allt í einu kemur kofinn þjót-
andi út úr þokunni og nemur stað-
ar fyrir framan mig.
Karlmennirnir skemmta sér kon-
unglega yfir að sjá mig koma tóm-
henta til baka. Svo miskunnar Karl
sig yfir mig og heldur burtu að
leita fötunnar. Eftir örskamma
stund kemur hann með hana og
stillir henni fyrir framan míg, um
leið og hann hneygir sig djúpt.
Þokan liggur kyrr, dag eftir dag.
Karlarnir hafa alltaf eitt og annað
að gera, og ég beiti allri minni mat-
argerðarlist á selinn. Ég verð þó að
viðurkenna, að ég er löngu orðin
hundleið á honum, því kjötið er
alltaf svart eins og kol og smakk-
ast á sama hátt, hvort sem ég sýð
það, steiki eða glóðarsteiki. En
karlarnir eru himinlifandi, og nú
þegar ég hef séð, hvernig vel mið-
að skot getur fært okkur jafngildi
heillar kjötbúðar, er ég ekki leng-
ur hrædd um vítamínskort.
RÉTT í ÞESSU var ég að sjá Sval-
barða í fyrsta sinn. Það hlýtur að
vera komið fram í ágústlok. Ég
vaknaði eldsnemma — ég veit ekki
hvers vegna. Kannski var það
vegna þessa tæra, hressandi lofts,
sem verkar á mann eins og lífs-
elixír. Þegar ég horfði úr kojunni
minni út í gegnum opnar dyrnar,
sá ég í fyrsta sinn, allan þann tíma,
sem ég hef verið hér, sólina glitra
á bláum haffletinum. Ég læddist á
tánum út, til þess að vekja ekki
karlana.
Þetta var óviðjafnanleg sýn. Ég
veit nú, að við búum á ólýsanlega
fallegum stað. Framundan teygist
tigulegur flóinn til norðurs og opn-
ast út í íshafið. Til annarrar hand-
ar rísa blágræn fjöll móti himin-
hvelinu bláa og í skorningunum
velta jökulhrannir allt til sjávar.
Til suðurs rísa nokkrir einkenni-
legir, keilulaga tindar, sem líta út
í morgunroðanum eins og þeir séu
upplýstir innanfrá með logableik-
um bjarma. Litirnir eru í öllum
blæbrigðum frá eldrauðu út í fjólu-
blátt og hafa einhverja glóð, engu
líka sem ég hef áður séð. Alger
kyrrðin hefur það í för með sér, að
þetta virðist óraunverulegt, næst-
um yfirnáttúrlegt. Tveir mávar
renna þöglir lágt yfir sjónum. Jafn-
vel vængir þeirra verða rósrauðir
í sólinni.
Ég laumast upp í kojuna aftur,
en get ekki sofnað. Ég hef á tilfinn
ingunni, að ég hafi séð inn í annan
heim. Klukkan fimm rís ég aftur
úr rekkju, þótt karlarnir steinsofi
enn. Nú ætla ég að fá mér ærlegt
þrifabað undir berum himni. Sólin
er þegar hátt á himni, og bak við
kofann, þar sem geislar hennar
hafa hlýjað tjargaðan vegginn, er
bægilega hlýtt. Eg fylli bala með
fersku vatni og sæki mér fötu af
sjó, svo baða ég mig rækilega og