Úrval - 01.09.1974, Side 113

KONA Á HJARA VERALDAR
111
inn rann eins og ógnarbreið elfur
yfir landið og faldi næstum freyð-
andi flóann.
Eftir því, sem stormurinn jókst,
varð reglubundinn niður öldunnar
að samfelldum gný. Ofninn ósaði,
og þótt ég mokaði í hann eldsneyti,
var hrákalt í kofanum. Svo slokkn-
aði á lampanum. Ég fálmaði um í
myrkrinu eftir steinolíuflöskunni.
Hún var tóm. Eftir því, sem mig
minnti, var olíutunnan einhvers
staðar milli kofans og strandarinn-
ar. Ég hafði ekki minnstu löngun
til þess að leita að henni í myrkr-
inu og snjónum. Kannski myndi ég
ekki finna kofann aftur.
Til þess að nota ekki meira en
brýnasta nauðsyn krefði af dýr-
mætu eldsneyti, ákvað ég að fara
upp í. Mér varð hugsað til mann-
anna tveggja, sem voru einhvers
staðar úti í sortanum að berjast
móti veðrinu. Myndi kofinn á veiði
svæði þeirra vera undir vatni, þeg-
ar þer fyndu hann? Þeir höfðu
sagt mér, að þegar hann stæði á
norðan, næðu öldurnar iðulega upp
að kofanum.
Þegar ég opnaði kofadyrnar
næsta morgun, stóð þykkur veggur
fyrir utan þær. Hvað í ósköpunum
var þetta? Það hafði skeflt yfir
kofann. Ég lokaði dyrunum aftur
og settist til að hugsa, því ég varð
að fara út eftir kolum og olíu.
Ég tók kolaskófluna og gróf
göng í gegnum skaflinn, rétt nógu
víð til þess, að ég gat álað mig í
gegnum þau. Svo rann ég ofan
skaflinn með höfuðið á undan,
skreið nokkra metra og náði til
brennistaflans, sem kolapokarnir
lágu ofan á. Það var ómögulegt að
standa upp — rokið var alltof mik-
ið — svo ég skreið á fjórum fótum
í skjól bak við hlaðann.
Mér lánaðist að ná einum kola-
poka niður, en af því ég gat ekki
rétt úr mér fyrir rokinu, gat ég
ekki dregið hann á eftir mér. Þá
minntist ég þess, að ég hafði séð
lítinn sleða standa upp við einn
kofavegginn. Ég skreið til baka og
gróf mig niður gegnum snjóinn við
vesturvegg kofans — og fann hrein
ustu námu: Tvær olíuflöskur (nú
minntist ég þess líka, að þær höfðu
einmitt verið látnar þarna til að
vera til taks, ef í krappan ræki),
uppkveikjusprek, valið brenni og
loks sleðann. Að lokum heppnaðist
mér að drasla kolasekknum inn í
kofann. Þá var dagurinn líka lið-
inn. Ég dró tjöldin fyrir gluggann,
en úti æddi stormurinn og þrýsti
sér í gegnum rifurnar í kofaveggj-
unum, sem stóðu upp úr snjóskafl-
inum.
Og svona hélt þetta áfram, dag
eftir dag, nótt eftir nótt, án afláts,
endalaus martröð.
Hægt en örugglega kaffærði snjór
inn kofann. Hvern morgun moka
ég nýjan stíg, en næsta morgun
rekst ég á nýjan vegg, þegar ég
opna dyrnar.
UM NÓTTINA HEFUR allt hljóðn-
að. Þegar ég opna dyrnar, er hvíti
múrinn horfinn. Stígurinn minn frá
í gær er þarna ennþá. Hann liggur
út í kyrran eyðileikann, heim ólýs-
anlegrar fegurðar.
Háhvelfdur, grænblár himinn
liggur yfir mjallarlandinu. Niðri