Úrval - 01.09.1974, Side 118

116
ÚRVAL
ur er í eldinn og hefur falið allar
eldspýtur og blýanta undir rúm-
dýnunni sinni. Karl hefur fengið
óstöðvandi munnræpu. Hann finn-
ur alls ekki sjálfur, að hann segir
sömu sögurnar aftur og aftur.
Ástandið með kjötbirgðirnar er
að verða mjög alvarlegt. Karl situr
lon og don og spyr kapalinn sinn:
Kemur ísinn, eða kemur hann ekki?
Hvenær fáum við bjarnarkjöt?
ísinn er afar duttlungafullur.
„Hann liggur þarna úti fyrir, að-
eins 10 til 20 kílómetra frá strönd-
inni,“ segir Hermann. „En þessi sí-
fellda vestanátt heldur honum frá
landi.“
Stöðug vindátt af norðvestri eða
norðaustri myndi færa hann að
landi. Stundum nálgast hann, en
rekur svo frá landi aftur. Stund-
um liggur hann við landið allt
sumarið, — en við verðum að horf-
ast í augu við þá staðreynd, að
stundum kemur hann alls ekki . . .
í MORGUN vaknaði ég við að
mennirnir þutu fram og aftur um
kofann. Dyrunum að herberginu
mínu var svipt upp á gátt og mað-
urinn minn hrópaði: „ísinn er kom
inn! ísinn er kominn!“
Ég hef aldrei verið fljótari í föt-
in. Úti, þar sem ég er vön að sjá
sjóinn breiða úr sér, er ís svo langt
sem augað eygir. Hrikalegir jakar
og flögur riðlast hvað á öðru eins
og langt að komin fjöll. Maður fær
hellur í eyrun af drunum og dynkj
um.
Við stöndum öll þrjú og horfum
á þetta tröllslega sjónarspil og fyll-
umst af óendanlegri gleði, eins og
lífið brosi við okkur á ný. Enginn
hugsar um morgunmat. Karlmenn-
irnir þrífa byssurnar og halda út
á þetta nýja landslag.
Ég er ekki eins huguð, en voga
mér þó út á lítið nes til að skoða
ísinn nánar. Straumur og vindur
knýja ísinn saman með undursam-
legu afli. Flögurnar leggjast að
frosinni ströndinni, ryðjast hver
upp á aðra og velta upp á land.
Alls staðar er ísinn á hreyfingu.
6. febrúar. í dag kom fyrsti björn
inn. Sem betur fer vorum við ekki
heima, en við fundum spor hans
fast við kofann. Eftir þeim að dæma
var þetta lítill bangsi, þótt mér
firinist förin hans risastór. Við flýt-
um okkur að reisa skotgildrurnar:
Tóma appelsínukassa, með stálvír
strengdan yfir, sem hleypir af
byssu, þegar kippt er í hann. Fitu-
klumpar eru notaðir fyrir agn,
festir við stálvírinn. Svo eru gildr-
urnar settar upp út með ströndinni.
25. febrúar. Þrátt fyrir 37 gráðu
kulda erum við öll í sólskinsskapi
í dag, því nú er aftur sólar von.
Við þrástörum upp í fjallsgilið, þar
sem við sáum sólina síðast. Nú
kemur bjarmi — sko! Örstutta
stund er gilið sólu baðað. Við höf-
um fengið sólina aftur eitt andar-
tak.
Mávur kémur svífandi inn yfir
flóann — sá fyrsti í ár. Hann kem-
ur auga á okkur, lækkar flugið,
flögrar yfir okkur og flýgur aftur
burtu. Með hægum vængjatökum
rennir hann sér þvert yfir flóann,
eins og hann sé fyrsta veran í nýj-
um, skínandi heimi.
Þegar æsingurinn yfir ísnum og